Kolommetje: Erry en Paula

Je bent als krantenmens niet snel geïntimideerd door de aanwezigheid van mensen. Je ziet ze immers heel vaak, mensen die je over het algemeen als heel belangrijk in hoofdletters wordt geacht te vinden. Er waren in mijn leven maar weinig mensen die echt iets van ontzag bij me konden losmaken. Waarvan je de innerlijke kracht kon voelen. Of het charisma. Herman van Veen was zo iemand, een enkele musicus, wat premiers of ministers, filmmakers, actrices als Sigrid Koetse of Mary Dresselhuys, maar ook de man die je op deze foto ziet.

Erry en Paula de Boer woonden in mei 1995 op de Nes, in een groot pand, met garages die vanwege hun inhoud een zeer vernuftige beveiliging op de deuren hadden. Na wat vriendelijke uitwisseling van algemeenheden kwam het op fotograferen aan. Ik zweette peentjes. Ik wist dat Erry zijn best deed zijn geduld niet te verliezen. Maar ik voelde een soort rauwe energie uit hem stralen. Alsof je op een handbreed afstand van een voor jou heftige gebeurtenis stond. En ik wist niet eens precies wie hij was, alleen dat hij een bedrijf in software had. Maar alles in me schreeuwde: hier is een mannetjesputter, een superalfa in de kamer, gewend om dingen te laten lopen zoals hij dat aangeeft. Gelukkig was hun kleinkind op bezoek, Paula nam het liefdevol op de arm. En daar verzachtte de blik van Erry even, er kwam een glimlach aan de oppervlakte. Dat brak het ijs.

Het stoeltje waarop Erry op de foto zit kwam vervolgens ter sprake: hij vertelde met genoegen dat het van een veilig kwam, uit huis Doorn, en dat het eerder de voormalige Duitse keizer als zetel had gediend. Mooi stoeltje, lichtgouden bekleding als ik het me goed herinner, het zou later ook op de expositie in het streekmuseum staan. Wat nou zo aardig was, was te merken dat het de man helemaal niet om het bezit ging van dat ding, of van alle andere schatten die hij waarschijnlijk de zijne mocht noemen. Hij genoot ervan, net als van het gezelschap in de herenclubjes waarvan hij een lid was. Waarmee hij een voor mij o zo belangrijke grondregel bevestigde: niet het bezit, maar het plezier aan de dingen in je bereik doen ertoe. En waar het dan over gaat, dat is voor iedereen anders. Het is u gegund.