Kolommetje: Doorgaan

Jaouad Bennani was in de jaren negentig iemand om rekening mee te houden, hij leek overal. Deed recordpogingen schilderijen maken, gaf les in een atelier in het oude St. Andreas, beschilderde muren en was een vriendelijke en energieke verschijning in het Tielse. Hij had een grote schare vrouwen om zich heen, hij was als een magneet.

Ik fotografeerde hem met zijn toenmalige vriendin in een flat op West die hij niet alleen helemaal naar eigen smaak had verbouwd, maar die ook volhing met zijn eigen werk. Want Jaouad had veel zelfvertrouwen en toonde zijn producten graag.

Maar zoals dat gaat, wanneer je iemands leven niet meer volgt, hem of haar niet wekelijks meer spreekt, dan is de afstand allengs groter. Mijn gesprekspartners voor deze serie, die nu bijna een jaar loopt, zag ik af en toe nog. Ze zijn er mede de oorzaak van dat ik veel mensen in de stad nog gedag kan knikken. Dat pleziert me, daardoor voel je je thuis op een plek. Wie zonder boe of bah te zeggen door zijn leefomgeving loopt, mist een hoop.

Dus Jaouad ben ik ook uit het oog verloren, net als de andere families die je op de foto’s ziet. Ik kan nog wel een tijdje doorgaan met verhalen en overpeinzingen opschrijven bij deze plaatjes, maar je moet er een keer een eind aan maken.

Alhoewel, ik heb nu eenmaal de smaak te pakken van series, dus ik bereid een nieuwe voor. Mensen in hun omgeving portretteren, en daar een gesprek bij voeren dat ik opschrijf. Dat is het nieuwe uitgangspunt. Komend najaar en winter ga ik aan de slag, wie deze serie heeft gelezen en denkt gesprekspartners voor me te weten die ook nog eens op de foto willen, kunnen me via facebook messenger bereiken. Wel graag een telefoonnummer erbij en de persoon zelf even op de hoogte brengen. Oud of jong maakt niet uit, iedereen heeft een verhaal.

En nu? Het was me een genoegen week na week al die gezichten weer te zien, en de verhalen erbij te bedenken en op te halen. In de tussentijd laat ik geen gat vallen, ik ga u gewoon nóg meer oude bekenden van me laten zien en horen. Maar in dit geval ook oude bekenden van u, want de stad heeft vele, vele mensen met interessante en bijzondere levens voortgebracht, waarvan ik vind dat ze nog wel wat aandacht verdienen. Jan Bouwhuis helpt me, er zijn tal van foto’s in archief met daarop mogelijk hun woning, de persoon zelf of iets wat ze maakten dan wel hebben uitgevonden. Want Tielenaren zijn een vernuftig volkje, al zou je dat niet snel denken. In beperkende omstandigheden worden vaak de beste ideeën geboren. Dus we gaan door, ik hoop u weer te ontmoeten.