Kolommetje: Tiel verstaan

Er was een EK of WK aan de gang, ik weet het niet meer precies. Voetbal en andere groepssporten hebben me nooit erg bekoord. Vooral het partij moeten kiezen, het gevoel hebben dat jíj wint in plaats van dat team daar op een veld, staat me tegen. Alles wat in grotere groepen dan van een mens of vijf gebeurt, gaat me voorbij. Of liever, ik trek me eruit terug.

De familie Reuvers uit Tiel doet juist wél graag dingen in groter verband. Op de foto achter staat Gerrit Reuvers, met accordeon, en als altijd op klompen. Naast hem zijn dochter Sofia, in de stoelen ervoor de buren. Maar wat doen die mensen toch in die garage waar nog een deel van een draaiorgel in is te zien? Het is warm, dus schaduw is welkom, daar in de Laagwaterstraat. Maar wat u niet ziet: naast me stond een grote tv op de stoep, ze keken samen naar een voetbalwedstrijd. Gezellig samen, zoals dat goede buren betaamt.

De broers Reuvers, Gerrit is nu 70, komen nog steeds wekelijks bijeen om samen te eten. Eén van hen kookt, net zoals hun moeder dat vroeger deed. Want die is er als het ware bij, de broers aten een keer per week samen en hebben in haar gedachtenis de traditie voortgezet. Laatst vertelde Sofia me erover, ze is nu 37, leerkracht en moeder van drie kinderen. Vader draait niet zoveel kermissen meer, hij was ooit de eerste die Flipje in ere hield: zijn draaimolen stond vol mooi handgeschilderde afbeeldingen van het fruitbaasje. Pas veel later, en door geld gedreven, kwam de gemeente op het idee er toch wat mee te doen. Maar het heeft nooit dat echte gevoel dat de autochtonen ermee hebben geraakt.

Van moederszijde is Sofia verbonden met de familie Duijts, jazeker die Duijts, dus Tielser vind je ze bijna niet. Wat is dat toch met Tiel en zijn inwoners? De een vindt ze niets, de ander loopt ermee weg. De kunst van Tiel verstaan is niet zo’n grote. Tielenaren zijn warm van inborst, maar door eeuwen knechtschap wat gesloten geworden. Ze zijn niet boosaardig, maar scherp op hun rechten en kien op een voordeeltje. En dat doen ze met een natuurlijke gave, namelijk goed en vlot van zich af kunnen bijten. De tongen zijn rap, soms scherp. Maar wie luistert en antwoordt met een glimlach of een kwinkslag en laat zien niet onder de indruk te zijn, heeft het pleit al gewonnen. Doen ze alles voor of met je. En oh ja, maak je woorden niet af, dan klinkt je al bijna als iemand die Tiel kan verstaan.