Kolommetje: Herenhaar

Het was een week van laatste keren. Niet alleen omdat Huub van Heiningen werd begraven, er gebeurt zoveel meer. Een week die goed aansluit op mijn algemeen gevoel over de wereld: alles gaat voorbij. Neem nu de kinderen die de basisschool deze week afsloten. Ze gaan straks als brugklassers op weg, vaak op hun nieuwe fiets, met een rugtas die eigenlijk te groot voor ze is. Kinderen nog, op weg naar een ander leven. Ik zie ze elk jaar langs mijn raam komen, de snoetjes, vooral in de eerste wken, ernstig: hier gebeuren belangrijke dingen, ik moet goed opletten.

Maar eerst hebben ze nog een leuke dag gehad: de laatste voor de grote vakantie. Wie er ook grote vakantie heeft: meester Erik Blaas. Hij was met zijn laatste werkdag bezig voordat hij met pensioen ging. Ik zag hem samen met de hele school over de Predikbroedersweg terugkeren van een ongetwijfeld genoeglijk uitje. Je ziet zo’n complete schoolbevolking zelden, en nog zeldzamer is het, een onderwijzer op zijn laatste gang met de kinderen te zien. Hij leek opgewekt als altijd, aaide een kind over de bol, was in een gezellig gesprek gewikkeld. Die lange sliert had wel even nodig om de weg ov er te steken naar school, maar geen enkele automobilist vond het een probleem, want iedereen smelt bij het zien van zoveel jonge energie.

De motor heb ik maar even uitgezet om die aanblik goed in me op te nemen. Dat had ik al eerder gedaan: ik keek op weg naar de milieustraat nog eens goed naar de schoorsteen van de Maasglas. Wanneer zouden ze die eens omleggen? Ik ben op mijn wenken bediend: gisteren ging hij neer. Ook al historie.

Het is een constant aanwezig besef bij me, misschien ook de reden waarom in indertijd fotoseries van situaties maakte, mensen vastlegde in hun werk en hun huiskamer. Zoals in deze kapsalon, waar een klein manneke wordt geknipt. Het is bij Antoine aan de Stationsstraat, het pand is nu een bankfiliaal. We kwamen er als krantenmannen eigenlijk allemaal voor een knipbeurt. Antoine, die gewoon Ton heette, was ook de kapper van de oogstfeeën van het Fruitcorso, misschien dat we zo met hem in contact kwamen. Maar een mooie anekdote zit er voor mij nog steeds aan vast. Een van de kapsters -niet deze op de foto, dat is Elly uit Kerk-Avezaath- deed altijd graag mijn haar, dat toen nog uitbundig groeide en een rossige gloed vertoonde. Ze zat er graag in te woelen, dus ik vermoedde na een tijdje dat ze óf mij, óf herenhaar heel lekker vond. Wat of ik toch wel deed om het zóó mooi glanzend en gezond te houden? Ik besloot een grap te maken. “Ik gebruik altijd hondenshampoo, tweeliterflessen van de Sligro”, was mijn antwoord. Dat moest even verwerkt worden, en het bleef lang stil in dat walhalla van schoonheids- en verzorgingsproducten.