Kolommetje: Bijstaan

Ze waren anderhalve eeuw thuis in Tiel, en toen deze foto genomen werd zouden ze er nog zes jaar blijven. Het klooster bij de Dominicuskerk had toen, 1995, nog twee handen vol bewoonsters. De zusters Dominicanessen waren de drijvende krachten geweest achter het Andreasziekenhuis, een van de voorlopers van het huidige Ziekenhuis Rivierenland, en werkzaam op de scholen in de stad.

Dominicanessen dienden de gemeenschap, om zo hun Heer te loven en gedenken. Hun werk deden ze om niet, ze leefden van giften. Soberheid zat aan het kloosterleven in deze gemeenschap vast. Ze droegen namen als Liguoria, Michaël en Leonie. Ik voelde me onmiddellijk thuis bij ze, mijn tante was er ook één. Die is nu heel oud, hoe het de toen al erg oude zusters uit Tiel is vergaan, weet ik niet. Maar als ze hun ogen al hebben gesloten, is dat in de wetenschap dat ze een vol, waardevol en in geestelijk opzicht rijk leven achter de rug hebben. Hun dagelijks leven van bidden en werken had niet alleen de gemeenschappelijke woonkamer, de keuken of hun eigen kamer tot centrum, minstens zo belangrijk was de Hyacinthuskapel. Daar werden missen opgedragen door pater Bert Robben (je ziet hem op de foto, hij was pastoor van de Dominicusparochie) en zongen ze samen, hun ijle stemmen een beetje galmend in de hoge ruimte. Eén van hen speelde orgel. Ze waren alle vertrouwd met elkaar, omgangsvormen in kloosters zijn niet streng of heel vormelijk. Er heeft er één de leiding en zelfs die persoon heeft een baas die een paar treetjes hoger staat. Iedereen is er gelijk.

We werken en streven naar beter en meer, in de jacht op wat we dan gelukkig zijn noemen. En die zusters en de ene priester die hen bezocht waren er eigenlijk al: je hoefde maar één ding te doen om gelukkig te worden. Bidden en werken. Maar vooral dat eerste. Dat is voor velen van ons een te simpele gedachte om je hoofd omheen te krijgen. Mij lukt het ook niet helemaal, maar ik kan me enigszins inleven in de manier waaróp zij hun ambitie nastreefden. Dat betekent namelijk dat een hoop wereldse dingen je voorbijgaan, dat zullen velen van u moeilijk vinden.

Maar kijk eens terug: wat is er belangrijk gebleven uit uw eigen historie? Juist, de momenten waarop je je verbonden voelt met je naasten, je collega’s of willekeurig welke andere groep mensen die belangrijk voor je zijn. Al is het maar één persoon. Niet het feit dat je naar hartelust kon eten en drinken. Zoals ze in het Tielse ziekenhuis zeggen en in praktijk brengen: de pijn vergeet je, maar nooit hoe je bent bejegend door degenen die je bijstaan op moeilijke momenten.