Kolommetje: principevast

Ben je eenmaal gegrepen door het besef dat sociale rechtvaardigheid bevochten moet worden, dan zit je er je leven lang aan vast. Het zal altijd op komen duiken, kijk maar naar Vic Latumahina, opbouwwerker, muzikant en sinds zijn pensionering gedreven historicus van de Molukse gemeenschap.

In zijn woning aan de Diderik Vijghstraat vond je overal verwijzingen naar muziek maken of luisteren. Muziek is een belangrijk deel van de Molukse identiteit, van de traditionele dansen en trommels tot aan de rockers uit de jaren vijftig en zestig en latere muzikanten, ook uit Tiel, waarvan er velen speelden in bands die wel voor professioneel doorgingen. Black Magic, indorock, was hét voorbeeld voor Tenny Tahamata en Vic Latumahina.

Vic is drummer, het meest gekend voor zijn werk bij Urf, Runt & Rukvet, een gelegenheidsformatie die een decennialang bestaan kent. De band speelde meermaals op Appelpop, maar was niet te beroerd om (deels) op te draven bij benefietconcerten. Vanwege zijn kennis van en affiniteit met muziek werkte Vic begin jaren tachtig al in het Tielse popcentrum De Spil. Vanuit Den Bosch bezochten we dat gebouw, omdat we in de Brabantse hoofdstad ook zo’n centrum wilden opzetten. Hoe je dat organiseert en uitbaat –de subsidies voor pop bestonden nog- kon Vic ons vertellen in het wat naargeestige gebouw. Maar dat krijg je automatisch wanneer je ruimten zwart schildert, denk ik.

Later kwam ik hem weer tegen, toen als recensent van allerlei bandoptredens in de stad, waarover de stukjes in de Gelderlander terecht kwamen. Vic en Mozaiek, de welzijnsorganisatie, leken hecht verbonden, maar hij vertrok toch voor lange tijd naar een baan in naar ik meen Utrecht. Sociaal zijn en opkomen voor je naasten was hem kennelijk met de paplepel ingegoten, anders word je geen buurtwerker, of hoe zijn professie ook in de jaren allemaal geheten heeft.

Rond 1998 bleek hij het eerste Tielse raadslid van Molukse afkomst, opkomen voor de bewoners van de stad deed hij ook zó, en ook nu weer zit hij in de raad. Want hij snapt hoe het spel werkt: de wegen van de overheid zijn alleen van binnenuit te veranderen, en principevast als hij is, komt hij zijn beloftes na. Ook aan de kiezers. Het moet een hele klus zijn, hij is in zijn eentje.

Een jaar of drie geleden was hij ook betrokken bij de expostie in het streekmuseum over de Molukkers in de stad, in 1951 kwamen ze hier wonen, in barakken bij de sluizen in Tiel-oost en op de Elzenpasch. Pas later bevolkten de Molukkers straten in west. Het was een periode waarin hij meer en meer een soort van geschiedschrijver van deze groep mensen leek te worden, je kreeg het gevoel dat hij ervoor wilde zorgen dat de ouders van zijn generatie niet zouden worden vergeten. Nou Vic, dat is gelukt.