Kolommetje: alleen

Ligt het nou aan mij of is er werkelijk een verband. Elk jaar wanneer de dagen gaan lengen, luidt de klok van de katholieke Dominicuskerk, op een steenworp van mijn woning, vaker. En ik hoor dat.

Het lijkt alsof de winter achter de rug is, een seizoen dat mensen met een toch al zwak gestel of een ziekte enorme inspanningen kost. Ze kunnen niet naar buiten, de donkerte en de eentonigheid van een bestaan binnen, het algeheel nare gevoel dat ze hebben, is ze teveel. Ze stoppen.

Kort na het luiden van die klok komt er een droeve stoet het Kalverbos op. We nemen het als voorbijgangers waar en gaan verder met onze dagelijkse dingen. Immers, het is geen bekende of familielid van ons, dat daar gaat. Dat is ook juist om te doen, maar er zijn mensen, zoals ikzelf er een ben, die daardoor meer van slag zijn. Te meer omdat ik in mijn dagelijks werk óók mensen tegenkom met wie het niet goed gaat, of die volgens eigen zeggen nog maar korte tijd te leven hebben. Of je ziet de familie van een slachtoffer van een ongeval met betraande ogen de familie bellen in de gangen van ons ziekenhuis. Deze week nog sprak ik met een duidelijk aangedane en vermagerde kennis, die met een stalen gezicht antwoordde wat zijn prognose was: “Van Kampen.” En dat deed me denken aan de foto die ik van de dragers en begeleider van de uitvaartondernemer maakte en die je hierbij zien kunt. Het is er een die je niet kunt voorbereiden, maar ik vind die pijl omhoog en het daarboven aangebrachte parkeerverbod een fraai toeval. Maar dat is dan ook het enige aan die foto, de omstandigheden vallen me zwaar, altijd. Het grootste verdriet is mogelijk een kind te moeten missen. Ik hoorde daar laatst een schrijnend voorbeeld van. Die dingen, ook al houd ik een stalen gezicht, raken me. Dagenlang soms.

Ik weet het, het hoort allemaal bij het leven, dus ik moet niet zo uitweiden. Maar heus, dit gaat niet over mij, maar over de nabestaanden van degenen die ten grave worden gedragen. In de eerste tijd na een overlijden wordt de partner of familie nog volop gesteund, maar in de nadagen van het directe verdriet neemt dat vaak af. Dan ben je pas echt alleen. En dat zou zo niet mogen.