Kolommetje: Gezond oud

Dat is nou het nadeel van ouder worden: je bekijkt niets meer zonder dat je mensen te binnen schieten die er niet meer zijn, of die in elk geval niet op de plek zijn waar jij je bevindt.

En als je nóg ouder bent overkomt je dat denk ik steeds vaker. Ik weet het: ik ben er behoorlijk vaak mee bezig, met het verglijden van de tijd. Als u het saai vindt moet u ophouden met dit rubriekje lezen. Ik heb lang naar de foto bij dit stukje zitten kijken. Ik herinner me het maken ervan nog goed. Om de aanleunwoning aan het Groenlandstraatje goed inbeeld te krijgen moest ik me pal aan de buitenzijde van de vensterbank van Nol en Reintje van Buren opstellen. Ik heb gelukkig geen hoogtevrees.

Nol overleed een paar jaar na het maken van deze foto, Reintje blijft maar doorgaan, ze is inmiddels een eind in de negentig. Vorig jaar nog zaten we naast elkaar, elk op een fiets bij de sportschool waar ze nog regelmatig komt. Nol en Reintje maken een tevreden indruk op de foto, vindt u niet? Ze hebben samen een karwei geklaard, al een leven achter zich Nol was in de jaren veertig en vijftig reizend muzikant, met een orkest speelde hij in restaurants door het hele land, op dansavonden, noem maar op. Het echtpaar kreeg twee zoons, John en Ber. Beiden waren in mijn gedachten toen ik deze week de nieuwe voorstelling van Elstars bekeek. Beiden waren in de jaren tachtig en negentig gekende personen in de stad, maakten muziek, componeerden en zongen. En hun faam duurde voort in de nieuwe eeuw. De streekmusicals waaraan John werkte, die hij schreef en hielp uitvoeren, waren voorlopers van wat de Elstars nu nog doen. Maar John is er helaas niet meer, hij had dit laatste stuk schitterend gevonden. Zoals Nol van Buren zijn zoons voorging in de muziek, zette John zijn dochter op het pad van de musicals. Het zal wel in de genen zitten.

Ouder worden is wat nu een hele generatie aan het overkomen is, we zijn met zeer velen, en de beheerders van onze pensioenspaarpotten zeggen plots dat dat niet kan. Als je zelf met dat soort pensioentypes te maken krijgt knaagt het wel aan je vertrouwen in die instanties. Een leven lang gespaard en straks niks meer krijgen? Voor mij is het vies spel.

Belangrijker is natuurlijk voor menigeen hóe hij of zij de oude dag gaat beleven. Iedereen weet dat hij gezond moet eten, bewegen en geestelijk actief moet blijven. Iedereen streeft naar zoveel mogelijk ziektevrije jaren. Maar helaas, het lichaam is wel ouder, de mankementen komen snel aan het licht op deze leeftijd. En repareren wordt ook steeds moeilijker, al doen de mensen in de gezondheidszorg voor je wat ze kunnen. Dat weet ik zeker en van zeer nabij. Niet omdat ik zelf die bijstand al nodig heb, maar omdat ik ervaar hoe de hele gezondheidszorg, van huisarts en ziekenhuis tot de thuiszorginstanties, zich aan het inrichten is op een heel andere manier van omgaan met ons, de oudere medeburgers. Deels omdat het gewoon te duur wordt, zoveel oude lijven repareren, maar deels ook omdat al die ingrepen je hele leven gaan bepalen. Sommige behandelingen hebben jarenlange gevolgen, beïnvloeden je leefomgeving zelfs. Zou het niet fijn zijn wanneer je een keus voorgelegd krijgt? Wanneer je zo goed wordt geïnformeerd dat die keus ook verantwoord is en bij je past? Dat is precies wat de nieuwe richting in de gezondheidszorg in deze regio wordt: niet automatisch meer de operatietafel op. Misschien kan het anders, is een specialist niet nodig of kan zelfs een keus om niets te doen je leven veel fijner maken. Kijk, het houdt een keer op, dat is iedereen van mijn leeftijd wel duidelijk. Maar hóe en wanneer, daar heb je graag wat zeggenschap over. We zijn oud en wijs genoeg, vinden de dokters gelukkig.