Kolommetje: Medemens

Patrick Steenvoort is een man van wie je van alles kunt vinden, maar consequent is hij wel. Dat kun je niet vaak bij mensen constateren, velen hebben idealen en plannen die een hoger doel dienen, maar als puntje bij paaltje komt: nu even niet doen. Patrick houdt vast aan zijn al op jonge leeftijd gekozen manier van leven: geen werk, geen bezit, althans niet gekocht in de consumptiemaatschappij die hij afwijst.

Het leek me indertijd leuk een paar aan elkaar grenzende bewoners van de Kerkstraat te bezoeken voor de serie Tiel Thuis. Eenmaal op de zolderkamers van Patrick gekomen, keek ik toch wel even op. Alles was zwart, hier en daar een rood accent. Volgens eigen zeggen was hij filosoof, tekenaar, schrijver en psychonaut. Dat wil zeggen dat hij vooral in zijn geest reisde, en dat waarschijnlijk nog doet. Hij had niet veel voorwerpen, althans geen gekochte, zo vertelde hij me. “Het is allemaal relatief, bezit. Ik ben op reis en de reis is het doel. Er zit wel wat in mijn bagage, maar dat zijn geen materiële zaken. Ik heb geen vaste ondergrond, geen doel, geen zicht op een pensioen. Ik geloof dat we leven om aan te raken en te verdwijnen, waarna we reïncarneren. Ik heb hard moeten knokken om mijn beleving van de wereld te kunnen uitdragen. Bij de sociale dienst willen ze dat je aan je toekomst denkt. Dat vind ik te abstract. Ik begrijp dat er welvaart moet zijn, vooruitgang. Maar daar zit ook degeneratie in. Het spirituele wordt overgeslagen. Ik beschouw de maatschappij als kunst. Geen mooie, er komt stank vanaf. Mijn kamer was lang een schuilplaats, ook al had die geen deur die ik op slot kon doen. Toch kreeg ik er rust, er lag spiritueel een grens, het duurde lang voor mensen er binnen mochten komen. De doeken aan de wand zijn door mezelf beschilderd met alle soorten verf waar ik aan kan komen. Daarom kan je ze ook niet wassen. Na een tijdje gaan ze ruiken en moet ik nieuwe maken. De kamer verander ik telkens als de sfeer is achterhaald of uitgeput. Maar de sfeer is niet afhankelijk van de spullen. Ik voel me lekker in zwart en rood, voor anderen is het misschien wat droevig en diepzinnig. Over het algemeen ben ik kinderlijk bezig in een toch wel volwassen chaos.”

Patrick leeft nog steeds zo, maar niet meer op deze zolderkamers. En hij is consequent gebleven in zijn opvattingen. Hij deed vrijwilligerswerk in het dierenasiel en helpt vrienden die computerproblemen hebben. Net als toen ben ik sprakeloos, heb ik geen oordeel maar neem ik iemand waar die op een voor mij niet te volgen weg loopt. Je kunt makkelijk over zo iemand oordelen, zwakke plekken aangeven in zijn verhaal. Maar hoe het in iemands bovenkamer werkt is eigenlijk niet iets wat ons aangaat. Hij is een medemens en je moet dus met hem rekening houden.