Kolommetje: Huub van Heiningen

Je verliest je ouders, ooms en tantes, het gaat jaar na jaar door en lijkt steeds vaker voor te komen. Maar je weet dat het eens ophoudt, dat de rij zover is gevorderd dat jij de volgende bent. Ook je voorbeelden verlies je. De mensen aan wie je je kon spiegelene, die je met wijze raad konden bijstaan. Maar dat vooral deden door je je eigen zaken te laten klaren. Want zelf leren is de beste remedie tegen niet weten. Het advies dat ze je kúnnen geven, is te persoonlijk vaak. Dus blijft het bij algemene wijsheden, met de achterliggende gedachte dat wanneer je een keer de richting doorhebt, de rest zich vanzelf wijst. Vaak kunnen ze je wél feiten en gebeurtenissen vertellen uit hún praktijkjaren. Of de manier waarop ze hun werken voortzetten na de pensioenleeftijd. En zo vormen ze tóch weer een voorbeeld. Samenwerken met Huub van Heiningen op latere leeftijd was zo’n leerschool. Hij zat niet stil, verre van dat. Zijn hoofd bleef scherp door het uit elkaar houden van duizenden feiten en feitjes die hij opdook uit oude folianten, signaten en hoe die documenten uit de archieven al niet heten. Het heeft me ervan overtuigd dat er twee dingen zijn, die je oude dag prettig maken: geluk hebben met je gezondheid (daar kun je zelf ook iets aan doen) en gewoon doorgaan met werken, ook al is het niet meer voor een werkgever. En geloof me: jij bent zelf meedogenlozer dan welke baas ook. Die kracht heet passie.

Je ziet dat iemand overlijdt en er een paar weken, maanden soms, aan die persoon nog wordt gedacht, hij wordt besproken, er verschijnen mooie verhalen over hem en dan wordt het stil. Enorm stil. Soms ga ik naar Ter Navolging om mensen die ik kende nog eens waar te nemen. Huub van Heiningen is er één van.

“Ik leef in blessuretijd”, was een gevleugelde uitdrukking van hem. Want zijn geest was scherp, maar zijn lichaam was hem in de steek aan het laten. Ik bezocht hem vaak, hij was ook trouw aan mensen die hij mocht. Maar ze werden steeds vaker uitgenodigd bij hem thuis. De salontafel stond vol koekjes, er lagen overal kranten en historische tijdschriften en ik kende op den duur de inhoud van zijn keukenkastjes zodat ik kopjes en koffie wist te vinden. En op de keukentafel stond een lezenaartje, zodat hij in de ochtend of bij de middagboterham door kon lezen. En toen hield plots Huub op Huub te zijn. Zijn werktafel bleef leeg.

Het was het jaar waarin we dierbaren verloren en ik wilde er op terugkijken. Want zo worden we allemaal geschiedenis, Huubs passie. Laat het onze leerschool zijn.