Kolommetje: Geloof

Dagelijks passeer ik nog de voormalige veilinghallen in Tiel. En telkens weer zie ik de blauwe daklijsten op het kantoorgebouw. Ze herinneren me aan de tijd dat er daar heel andere dingen gebeurden, want dat hemelsblauw was de kenmerkende kleur van alles wat te maken had met een wat moeilijk te verklaren, maar tijdelijk veel volgelingen tellend fenomeen. In de oude hal even verderop is inmiddels een bazaar gehuisvest, in het kantoorgebouw naar ik meen de kledingbank en een kinderdagverblijf. Het was het voormalig hoofdkwartier van de popdanseres, die verbinding zei te hebben met het hogere, Jomanda. En alsof de kleur zo moest zijn verkocht ze flessen spa blauw als zijnde medicijn voor alle kwalen, geestelijk of lichamelijk. Eigenhandig ingestraald, de eerste keer dat ik haar ontmoette was toen ze aan de Klepel in Geldermalsen woonde en ze op zaterdagmorgen aan de keukentafel buiten die flessen instraalde, terwijl haar hulpen voor het afrekenen zorgden. Aan hulp had ze geen gebrek, iedereen wilde deel uitmaken van haar successen. Overal volgden ze haar naartoe, er waren ook zelfs verblijven in Joegoslavië waar dan sessies voor contact met het hogere werden gehouden. Hele treinreizen werden ervoor georganiseerd.

Maar goed, dat verhaal is allang een keer beschreven, je kunt wel aan het uitweiden blijven. En zoals mijn oud-collega-journalist Aad Nekeman me stellig toevoegde afgelopen week: wat ben je nou aan het doen? Al die mensen uit je stukjes zijn allang dood. Dat kan niet zomaar, dat moet je uitleggen. Maar Aad is een beetje in de war, Jomanda bijvoorbeeld leeft nog. Ze heeft zich teruggetrokken aan de Canadese westkust, en ze heeft een kwakkelende gezondheid maar is nog springlevend. Die blauwe daklijsten zijn het laatste in de stad wat nog aan haar herinnert.

Om te laten zien waar ik deze stukjes voor schrijf, de foto’s zijn maar een aanleiding maar ik deel ze graag, hier de zitkamer van Jomanda, als een echte magiër heeft ze een zwarte kat op schoot. Allemaal lekker duidelijk dus, Aad, maar waar ik het werkelijk over wil hebben is hoe mensen in zichzelf kunnen geloven. Of beter gezegd hoe mensen een beeld van zichzelf scheppen en dáár in gaan geloven. In geval van Jomanda zie je wat er van komt: een klein imperium van een ondernemende dame. Ze heeft altijd ontkend dat ze er mooi aan verdiende, maar niemand zag de betalingen voor prive-sessies in het midden-oosten of nog verder weg. En wie er echt in is geinteresseerd: toen de boel in de veilinghallen werd opgedoekt heb ik een groot deel van de boekhouding in het streekarchief ondergebracht. Recht uit de afvalcontainers.

De vraag is dus, geloven we in onszelf of in een bééld van onszelf. Mijn antwoord is: het ligt er aan hoe eerlijk iemand is. Pretendeer je niets méér te zijn dan wat je bent dan ben je eerlijk en geloof je in jezelf, in mijn boekje dan. Nadeel is wel dat je op die manier moeilijk maatschappelijk slaagt, of financieel onafhankelijk kunt worden. Want je medemens reageert nu eenmaal williger en makkelijker op je wanneer je een bééld van jezelf in de lucht houdt. Dus hebben alle kantoormensen lelijke bruine schoenen onder blauwe pakken aan, omdat een of andere sneue maar succesvolle zakenman dat óók deed. Op aanraden van een imago-adviseur waarschijnlijk. Want uitstralen dat je iets betekent is veel werk, je kunt er hulp bij gebruiken. Toen ik klein was deed je geen bruin bij blauw of groen bij blauw. Dat was toen de mode. En wat is mode: een code die je onderling afspreekt zodat je eruit ziet alsof je veel aandacht ergens aan besteedt, waardoor je tegelijkertijd eigenlijk niet meer opvalt. Stijl? Juiste combinaties? Tellen allemaal niet. Mensen die willen opvallen zijn daar eigenlijk een beetje bang voor en zorgen dus dat ze juist níet opvallen door hetzelfde te doen als anderen. Er leeft een hele bedrijfstak van. Dus wees liever eerlijk en constateer dat we allemaal erg op elkaar lijken, en weliswaar wat kleine onderlinge verschillen vertonen, maar hetzelfde zijn. En onderscheid je door goed te doen in je familie, op je werk, op straat. Dat is míjn geloof.