Kolommetje: Gouden hart

Wim Reuvers was een man waar je tijd voor moest hebben. De eigenaar van de grootste autosloop in de wijde omgeving was, en is, lang van stof. Met het aplomb van een geboren verkoper deed hij zijn verhaal. Het ging dan vaak vooral over zijn vete met de gemeente Tiel, die het Vijverterrein in Tiel-oost van hem wilde hebben, maar er niet genoeg voor wilde betalen of de afspraken niet nakwam. Reuvers had er veertien jaar procederen voor over, maar dit jaar kon hij eindelijk het boek sluiten. Niet dat het helemaal naar zijn zin was, want hij had eigenlijk op die grond zelf huizen willen bouwen, en had daar zelfs afspraken voor met een ontwikkelaar. Maar hij had de gemeente tegen, waarover later meer.

Hij ontving me een jaar of acht geleden in een groot bedrijfspand op Kellen. Daar had hij een museum in vol oude auto’s, want daar vond hij er regelmatig enkele van die bijzonder genoeg waren om niet te slopen. Wim Reuvers zwaaide er de scepter, maar je zag dat zijn hart eigenlijk ergens anders lag: de ruimte was niet alleen groot, het was er te hoog, te ruim voor iemand die onderdelenrekken en werkplaatsen gewend was. Je werd een ruimte binnengeleid die er uitzag als het hoofdkwartier voor een veldtocht: kaarten op tafels en aan de muur en ook een grote maquette van het Vijverterrein zoals hij en zijn architect dat voor zich zagen. Het zou een nooit gebouwd stuk Tiel blijken, want het gemeentebestuur moest weliswaar tandenknarsen enkele miljoenen over de tafel laten gaan, maar Reuvers kreeg zijn zin niet. Het verhaal zoals Reuvers dat vertelde klonk overigen plausibel, maar er zijn altijd twee kanten aan een zaak. En de gemeente wilde geen commentaar geven.

Reuvers had namelijk de ambtenaren en de toenmalige burgemeester Van Tellingen beledigd, en de wrok daarover zat kennelijk diep. Ik leerde ervan dat je nooit ruzie moet zoeken met ambtenaren, want die hebben toch een langere adem dan jij en ook ongelimiteerd geld om advocaten te betalen. Wat had Wim nou gedaan?

In de jaren late jaren tachtig was er aan het Visserstraatje waar Reuvers woonde, geen fatsoenlijke riolering. Bij een regenbui kwam de rioolinhoud in de huisjes omhoog. Verzoeken om een betere voorziening werden niet gehonoreerd. En Wim wilde graag een schoon en gezond huis voor zijn kinderen. Nu kende hij ene Huub van Heiningen, die hem regelmatig van advies diende. Daar kam de suggestie vandaan, de overlast dan maar zichtbaar te maken. Want toespraken of brieven schrijven was niet iets wat Wim makkelijk deed. En zo toog Wim Reuvers op een avond naar de raadsvergadering met een emmer poep bij zich, die hij vervolgens als inspreker aan B en W presenteerde door hem op de tafel voor de burgemeester neer te zetten.

Dat maakte indruk, maar was ook de opmaat naar een lange reeks van conflicten. Want toen Wim Reuvers als eigenaar van het Vijverterrein daar huizen wilde bouwen, had de gemeente andere plannen, en een andere partner op het oog. Gelukkig hoef ik het hele verhaal daarover niet uit de doeken te doen. Ik kan volstaan met bijgaande foto uit 1994 van twee slimme autoslopers, de rechtse is Wim Reuvers. Familiemannen met een gouden hart die hebben bewezen dat de aanhouder wint.

zie ook:  https://detielenaar.nl/openbare-ruimte/2015/08/de-geurproef/