Kolommetje: Ballast

De band van mensen met hun honden heeft me altijd verbaasd, maar de twee mensen op deze foto hadden er hun hele huis voor ingericht. Althans, dat maakte ik op uit het tafereel dat zich ontvouwde toen ik bij Martin en Corrie Vinkestijn aan de St. Jozefstraat binnenstapte.

Ze hadden wat ruimte voor zichzelf, maar vooral voor hun twee Deense doggen. Die op hun beurt die ruimte alleen nodig hadden om de bochten binnen te kunnen nemen. Wat niet makkelijk zal zijn geweest met zulke stelten, op een gladde tegelvloer. Maar ze lagen het liefst onder of bij de eettafel in dit magnifiek verbouwde, toen al bijna een eeuw oude woonhuis dat onderdeel is van de St. Jozefstichting.

Of het er nu nog zo bij staat weet ik eigenlijk niet. De woningen zijn een jaar of vijf geleden allemaal gerenoveerd. De woningcorporatie vond de huizen niet meer van deze tijd, ze waren kennelijk niet goed geïsoleerd en het sanitair zal niet helemaal modern zijn geweest. Maar bij deze twee hondenliefhebbers had de verbouwing ongetwijfeld ook dat deel van het huis geraakt. Die doggen kwamen even naar me kijken, maar gingen al snel weer liggen. Honden en ik hebben meestal een goede verstandhouding, al ben ik niet bijzonder liefhebber van deze vriendelijke diersoort. Ik schijn iets uit te stralen wat ze aantrekt en geruststelt, hondenmensen weten vast wat ik bedoel, ze maken me niet nerveus en dat merken ze. Dieren zijn slimmer en gevoeliger dan wij denken. Een van mijn mooiste momenten had ik ooit in Ouwehand’s, toen een orang oetan en ik elkaar minutenlang in de ogen keken. Alsof we elkaar kenden.
Rechts op de foto staat een enorme zwartwitte porseleinen Deense dog. Een beeld zoals je in die jaren wel vaker zag, soms stelden ze ook wel een jachtluipaard of iets anders smaakvols voor. De beide eigenaars leverden die porseleinen dog op een mooie dag af in het streekmuseum, als hun bijdrage voor de expositie van de foto’s in deze serie. Want dat was de vraag aan eenieder die zich liet portretteren. Er stonden zo een bankje van keizer Wilhelm, een model-woonwagen, een vogelkooitje, een mandoline en een klein glasservies naast elkaar opgesteld, bij de foto waarop dat voorwerp ook te zien was. En er was veel meer. Het was een bonte verzameling, mensen slepen veel ballast met zich mee in hun leven. Honden doen dat niet. Hebben ze geen deken om op te liggen, dan zoeken ze wat anders. Is er niks, dan zoeken ze een plekje op de grond dat niet te koud is. Dieren zijn verstandiger dan wij, want al die ballast laten we achter, en zij niet. Misschien dat dat het aantrekkelijke is van een dier in huis hebben: hij wijst je op de mogelijkheid dat een eenvoudig bestaan ook lukken kan.