Kolommetje: oud en slim

Hij was best tevreden met zijn kamer in Lingewaarde, Gerrit van Deutekom. Het was een van die contacten die je een keer opdoet, maar nu, na vijfentwintig jaar, niet meer kunt reconstrueren. Waarschijnlijk trof ik de directie een keer en vroeg ik of ze iemand wisten die op de foto wilde. Want zo gaan die dingen, je kent iemand die iemand kent en die vraagt weer voor je of je met je kiekdoos op bezoek mag komen.

Aan de muur had Gerrit een hele verzameling foto’s van bruidsparen, vermoedelijk zijn kinderen en kleinkinderen op hun trouwdag, hijzelf hing er ook tussen, op zijn tv een foto van zijn echtgenote en zijn moeder. Hij was tevreden met zijn eenkamerappartementje in het verzorgingshuis. Een kitchenette en een wc met douche maakten zijn koninkrijkje compleet. Dat was toen nog mogelijk, zo wonen met de resten van je meubeltjes die je bij je laatste verhuizing meenam: een klein dressoir, een koffietafel, een paar stoelen, wat perzische kleedjes en wat bloempotten voor in de vensterbank. Er was vooral veel ruimte níet gebruikt, vermoedelijk om met het bed, dat al op een aanzienlijke hoogte stond en zo een beetje ziekenhuisachtig aandeed, makkelijk te kunnen manoeuvreren. Ik nam het waar en deed er weinig mee, zo zagen bejaardenwoningen er nu eenmaal uit in die tijd. Lingewaarde maakte bijelkaar over de jaren een grote verbouwing door en nu kún je zo’n beeld niet eens meer vastleggen in dat gebouw. Dat bejaardenhuis uit de jaren zestig voldeed natuurlijk allang niet meer, en de ouderen zijn niet zo snel meer oud. Het werd in zijn beginjaren geadverteerd als een soort vakantiebestemming voor ‘bejaarden’, compleet met spelmiddagen en een leuke tuin. Hoe anders dan op die foto’s uit het eerste huisblad dat ik ooit doorlas is het nu, je komt niet zomaar meer op een kamer in verzorgingshuizen.

De ouderen die ik tegenkom wanneer in Lingewaarde, Walstede of Vrijthof binnenloop, zijn immer welgemoed en erg vriendelijk. Je ziet dat ze het leuk vinden eens nieuwe gezichten te zien. Ik zou ze graag eens opzoeken onder andere omstandigheden, maar kan nergens vinden wie er nu eigenlijk welkom is en op welke tijden. Wel weet ik dat zo’n verzorgingshuis, en verpleeghuis Vrijthof al net zo, een bron is van lokale geschiedenis. Museumdirecteur Peter Schipper heeft er een jaar of vijftien geleden veel gesproken materiaal verzameld over het Tiel van vroeger, gewoon, door er een praatje te maken, wat oude foto’s mee te nemen en te vragen wie daar eigenlijk op stonden. Een succesvol, maar tijdrovend project. En gewaardeerd door de bewoners, want die konden ook eens laten zien dat ze niet stil verstoft zitten te zijn, maar zich vanalles nog heel goed herinneren. Wie oud is, moet slim zijn.