Kolommetje: Klimaat verbeter je van onderop

Nu dan de klimaattop in Madrid toont hoe bestuurders van landen ons met de gebakken peren laten zitten omdat ze het niet eens worden over regeltjes, is het tijd om te zien wat we zelf kunnen doen en hoe er al een milieuvriendelijker klimaat onder bijvoorbeeld ondernemingen bestaat. En dan ga ik even uit van mijn waarnemingskring, het rivierengebied vooral.

Want ik geloof in de beweging van onderaf, bureaucraten laten de boel graag de boel, dat te veranderen zou het bedenken van en wennen aan nieuwe regels betekenen. En dat is werk waar ambtenaren nu eenmaal een hekel aan hebben.

Wat kan ik zien? Wat geeft me hoop? Eigenlijk heel veel, om te beginnen bij de inwoners van het gebied, die wennen aan het feit dat je niet zomaar alle afval meer in dezelfde bak kunt gooien en dat een anoniem bedrijf het voor je verwerkt. Die anonimiteit is er niet meer, afgelopen zomer kreeg Avri veel op zijn kop om het nieuwe systeem van gescheiden afval inzamelen. Maar daar staat tegenover dat iedereen nu wél weet wie er werken en hoe het bedrijf heet. Momenteel lijkt iedereen eraan gewend, op wat details na is het een vlot lopend systeem dat me verbaast: het volst blijkt steeds mijn bak met plastic. Goede zaak, vooral omdat je ziet wat je weggooit. Soms tegen een extra heffing, dat dan wel. Maar we kunnen niet meer zonder zo’n systeem. De dagen van onbekommerd rotzooi produceren zijn voorbij.

Dat besef nu maakt een hoop mensen boos, want ambtenaren zijn niet de enigen die verandering tegenstaat. Klimaatgekkies is een graag gebruikte krachtterm, u weet wel waar ik het over heb.

In de Bommelerwaard zijn de glastuinders druk met zaken als een eigen rioolsysteem en bijbehorende zuiveringsinstallatie, deels gedwongen omdat er allerlei chemie in de bodem sijpelt. Maar toch, drie bedrijven die hun kassen wilden uitbreiden maar werden getroffen door de stikstofregels, passen zich aan en investeren in bijvoorbeeld afvalgasfilters. Stikstofuitstoot is zo verwaarloosbaar, beweert de brancheorganisatie. En dat is belangrijk voor die glazen stad vlak naast Natura-2000-gebieden. Eigen initiatief, waarschijnlijk ingegeven door het besef dat de show anders niet doorgaat, maar tóch. En de inwoners van het gebied lieten ook van zich horen. Druk van onderop dus.

Paradepaardje

Datzelfde geldt voor de fruitteelt, momenteel het paradepaardje van de streekmarketing. Daar is het besef bij de telers doorgedrongen dat ze wat te winnen hebben wanneer ze een biologisch rijke bodem, veel verschillende planten en insecten in de buurt en zorg voor de omgeving nastreven. Ze winnen aan waardering. Van ons. NFO-voorzitter Gerard van den Anker uit Hedel lanceerde het plan onlangs. En waarom? Wij als consumenten willen niet alleen appeltjes die er als gekloond uitzien. Meer en meer klonk de roep om minder bestrijdingsmiddelen en zicht op de herkomst van fruit. Van den Anker wil nog net niet beweren dat de reguliere teelt die van biologische benadert, maar zijn vingers jeukten.

Slim combineren van vrachtverkeer, hoe om te gaan met de bestelbussen in de bebouwde kom (vervangen door cargobikes bijvoorbeeld, is subsidie van de provincie voor) , transportondernemers steun bieden wanneer ze willen testen hoe ze op waterstof kunnen rijden en iets proberen te doen aan de langzamerhand als onvermijdelijk geaccepteerde files. Dat zijn een paar thema’s die bij die bedrijven nu spelen. Ze komen bijeen bij Logistics Valley Rivierenland en werken aan die dingen, al dan niet bijgestaan door deskundigen die de weg in de provinciale bureaucratische jungle kunnen onderscheiden.

Bemoedigend, zoals ik al zei. Hoopvol ook, want politieke druk uitoefenen via het stemlokaal mag dan niet altijd succes hebben (kijk hoe de PvdB in Tiel worstelt zijn beloftes aan de kiezer waar te maken), in de wereld van social media en publiciteit zoeken wordt je stem vaak wél gehoord.

Reacties zijn gesloten.

Geverifieerd door MonsterInsights