Kolommetje: Gesprekken

Daar zitten ze, rasechte Tielenaren in hun eigenhandig verbouwde huis, met een jonggeborene op schoot. Marcel en Tonnie maakten samen muziek, zij bezit een countrymuziekstem, hij is een  begenadigd gitarist die weet hoe je een instrument in dienst stelt van een groepsgeluid. Dat is bijzonder: ik heb met muzikanten gewerkt die alleen maar wisten hoe ze boven de hen omringende muzikanten uit moesten komen. Aardige lui, enthousiaste muzikanten en harde werkers. Marcel werkte op de markt, de laatste keer dat ik hem sprak.

Je komt in een loopbaan als de mijne bij heel veel mensen thuis. Ik heb in deze serie ook een foto van een man die niet op de foto wilde, maar me toch had binnengelaten. Hij ging met zijn rug naar me toe een zakelijk telefoongesprek zitten voeren terwijl ik mijn toestel tevoorschijn haalde. Die krijgt u nog te zien. Dat is er eentje in de categorie Zonder Ons, zeiden we over dat soort plaatjes: bij de krant stuurden mensen hun eigen nieuwsfoto’s wel eens in, met de bedoeling die te plaatsen op de wekelijkse fotopagina Onder Ons. Maar er moesten wel mensen op staan. Mensen die je alleen op de rug zag, kwamen in het mapje Zonder Ons. En niet in de krant. Ik nam me voor bij mijn afscheid daar een pagina van samen te stellen, maar het is er niet van gekomen. Hij was vast bijzonder geworden. Maar dat is zo met veel dingen die je niet hebt gedaan. Daarom: doe ze.

Bladerend door mijn negatieven, waar Jan Bouwhuis zo vriendelijk scans van maakt zodat ik ze makkelijk kan bekijken, denk ik wel eens aan hoeveel mensen ik nou in mijn werk heb gesproken. Dan ga je het aantal werkdagen per jaar met gemiddeld een gesprek of vier per dag, vermenigvuldigen met het aantal jaren dat je hebt gewerkt in één beroep. Dan doe je er de kop vanaf, anders wordt het ongeloofwaardig. Maar ik komt toch op vijftienduizend mensen zéker. Waarom ik dat zo uitmeet? Omdat dat werkende leven een keer ophoudt, en je tegen de tijd dat dat gebeurt, de balans gaat opmaken. Zodat je voor jezelf weet wat belangrijk was, wat vergeten kan worden en wat je verder graag zou doen. En voor mij is dat mensen blijven spreken en horen wat hun verhaal is. Niet uit nieuwsgierigheid of om er iets mee uit te halen. Maar de ervaring leert me dat elk gesprek me iets brengt. Is het geen kennis dan is het wel een gezamenlijk vrolijk moment, of het besef, je ziet het ook in de ogen van de ander, dat je even bent verbonden, dat er vertrouwen is waardoor je je gedachten vrij uit kunt spreken. Die momenten zijn waardevol, en ik heb ze al meer dan vijfenveertig jaar ondervonden en meegemaakt. Dat wil ik zo houden.