Kolommetje: Fee

Maaike de Vries was (en is mogelijk) blij met haar woning in het beschermd-wonen-project dat je langs de Sportparklaan kunt zien staan. Maar bijna had ze in haar aangepaste huisje niet gewoond. Daar wist Maaike begin jaren negentig niets van, want het was een van de goede werken van twee feeën die zich hadden ingezet om het voor Tiel eigenlijk bijzondere project van de grond te tillen. Nou zeg ik feeën, maar de twee dames waar ik over spreek konden zich gedragen als twee frontsoldaten met een slechte bui: doordouwen en blijven aanhouden. Tot je je als tegenpartij in arren moede neerlegde bij zoveel wilskracht en instemde met hun plannen.

Bep van Lidth de Jeude en Carla Daalderop, daar heb ik het over. Ze waren instrumenteel bij de bouw van de rijen huisjes daar tussen de Bladergroenstraat en de Sportparklaan. Ze hadden beide een hoog gehalte aan maatschappelijk gevoel, nog een erfenis waarschijnlijk als twee telgen uit families in aanzien die met mannen trouwden met aanzien. Goede werken verrichten hoorde bij de opvoeding. Bep was een notarisdochter uit Geldermalsen, Carla een geboren Bruggeman, lokale ondernemersadel. Beiden heb ik goed gekend, met Carla onderhield ik een vriendschappelijk band waarbij het vaak ging over de mooie dingen die je met je handen kunt maken. De vreugde die je kunt hebben aan een kleur of structuur van materiaal. Heel kleine dingen die het karakter van een werkstuk maken of breken. Carla was immers een internationaal werkende kunstenares, veelal gebruikte ze keramieke werkvormen. Ze wist te allen tijde waar ze het over had.

Tijdens de bouwvergaderingen merkten de dames een detail op: de deuren in de woningen die op de bouwtekening stonden, zouden te smal zijn voor mensen met rolstoelen. En dat was toch wel een eerste vereiste wanneer je voor mensen met een lichamelijke beperking huizen neer wilde zetten. En dat aanrecht? Daar kon je met de rolstoel niet onder komen, en dat vonden beide vrouwen niet praktisch. Om het maar netjes te zeggen, want de aannemer en architect waagden het, zich te verzetten. En geloof me, dat is een houding die je bij gesprekspartners van dit kaliber beter niet kon aannemen. Onnodig te zeggen dat de deuren werden aangepast en schuifdeuren werden, en het aanrecht op hoogte kwam.

De onzelfzuchtige betrokkenheid bij de gemeenschap van die twee is nog steeds een voorbeeld voor me: zo hoor je je te gedragen. En dat is hoe feeën werken, ze laten je dingen doen door de magie van hun eigen bestaan.