Kolommetje: Zeiltaart

Het was aan hem te merken, al lang voordat Hans Schroot ophield met zijn banketbakkerij aan de Waterstraat lag zijn hart bij de zeilvaart. We spraken elkaar vaak, niet in het minst omdat we elkaar begrepen, beiden zoon van een zelfstandig ondernemer die er hard voor moest werken. En omdat de zeilvaart op oude schepen ons beider hart sneller deed en doet kloppen. We konden beiden enthousiast worden van verhalen die we over onze zeilervaringen elkaar vertelden. Hij ging elke zomer de Friese meren en de Waddenzee op. Maar ik geef toe, ik ben al jaren nergens meer aan boord gestapt.

Hans maakte taarten, een hele goede banketbakker was hij. Jarenlang maakte hij voor ons de verjaardagstaarten. Met de hand ging de boodschap en de naam van de jarige erop, feilloos, uit de hand. Maar ook zout gebak, bonbons en zelfs kunstige taarten kwamen van zijn roestvrijstalen werktafel. De verhalen die daar nog over de ronde doen zijn legendarisch geworden. Het duo Kunstkop, dat de stad op tal van plekken verfraaide, maakte er een taart als een laag bakstenen. En de voorman van een Tielse politieke groepering goot in die banketbakkerij zijn vrouw in chocolade en plaatste dat torso op een taartbodem. Het was een kunstwerk dat je gewoon in de etalage kon zien. Later werd die vorm hergebruikt, en opnieuw afgegoten: hij staat nu als kunstige versiering in zijn woning.

Hans was actief op allerlei terrein in het winkelhart, tot gemeenteambtenaren hem op zijn hart trapten: hij mocht geen oliebollen en wafels voor zijn eigen deur verkopen. Uit kwaadheid viel onmiddellijk een hoeksteen onder de winkeliersactiviteiten weg. Want wafels verkopen was een familietraditie, ze bezaten bij Schroot een wafelmachine die bijna een eeuw oud was, half Tiel had er al wel eens een Brusselse wafel van gegeten. En dan zoiets verbieden…

De zaak liep goed, zo op het oog, er was personeel, veel klanten en toen een aantal jaar later architect Agterberg de verbouwing voor hem uitvoerde, was er ook ineens een tearoom in de stad. Bij Schroot had je meterslange speculaaspoppen, boterletters, allerlei seizoensspecialiteiten. Hij behaalde prijzen, was een ambassadeur onder zijn vakgenoten. Maar toch… de zee bleef trekken. En het was allemaal zo fijn niet als het er uit zag. Oh, geen schulden hoor, maar om nu te zeggen dat hij een spaarpotje kon aanleggen voor later.. Hans stopte, verkocht zijn zaak, werkte zelfs even in een pizzeria en studeerde onderwijl voor zijn patenten op de zeilvaart. Want dat wilde hij het liefst doen met zijn leven. Niks droom waar maken, zoals men tegenwoordig zo snel zegt. Een goede baan hebben, werk dat je graag doet en niet te veel sores aan je kop is namelijk veel beter voor je. Daar blijf je gezonder bij, ook al maak je lange dagen.

En nu vaart Hans alweer een paar jaar, momenteel als stuurman op een groot zeilschip, zo vertelde zijn vader Roel Schroot me laatst. Hij is blij met zijn bestaan, doet was hij het liefste doet, dus zijn ouders zijn ook blij. En dat is je als zoon ook wat waard, toch?