Kolommetje: Worst

Door Walter Post op zaterdag 13 januari 2018, geplaatst in Opinie.

TIEL  Het was eigenlijk mooi nieuws, al deden ze er indertijd zelf niet veel aan. Omroep Gelderland kwam naar Tiel en gebruikte een deel van de Beurs, er zit nu een restaurant daar, om een studio in te richten. Spreekcel, bandrecorders, lijnverbindingen met Nijmegen. Mooi en deftig. De nu veel bekendere Erik van der Pol werkte er bijvoorbeeld, nadat hij bij ons (nou ja mijn vroegere ons) op de redactie van de krant had gewerkt en journalistieke ervaring opdeed. De eerste kabelkrant van Tiel werd door hem van nieuws voorzien vanuit het krantenkantoor aan de Weerstraat.  Op de foto zie je Ton Arbouw, de verslaggever die begon met radio, maar inmiddels een heel ervaren maker van korte tv-items is. Voor die vaardigheid vertelt hij altijd graag over zijn leermeester, die tegenwoordig in de oude nutsbewaarschool aan de Vleesstraat woont. En die bewoners trof ik veel later weer, toen het Nutsdepartement waar ik lid van het bestuur was, er een fraaie zonnewijzer tegen de gevel wenste te plaatsen bij het tweeonderdjarig bestaan. In een stadje als Tiel komen alle cirkeltjes een keer rond, is mijn ervaring.

Het duurde maar een paar jaar, en toen bleek dat het moeilijker is dan gedacht om met weinig mensen een nieuwsstroom op gang te houden. Ook al ben je dik gesubsidieerd. Omdat er nauwelijks nog internet was, werd besloten het Korenbeurs te verlaten en huurde de omroep een kamertje in het gebouw van de Kamer van Koophandel. Maar sinds jaren al werken mensen als Ton Arbouw als eenmansteam in het gebied. Hij is cameraman, interviewer, geluidsman en beeldverwerker in één. Zelfs zijn telefoon is geschikt om interviews mee te doen.

Waarom ik het hierover heb? De dingen die de omroeplui maakten, waar zijn die? Van oude Tielse fotografen kun je in het streekarchief werk bekijken, papieren kranten ook. Fotografen die nu nog actief zijn, slaan hun werk (hoop ik) zorgvuldig op. Maar veel radiowerk is er niet meer, vermoed ik. Zeker uit die tijd. Dat kan later een keer jammer zijn. Waarom? Om de duiding van wat we nu doen. Ik lans onlangs een archeologische verhandeling over een heel oud voorwerp, waarvan de werking en het sociale doel niet meer echt te duiden is. Dat vind ik dan jammer. Veel mensen is het worst natuurlijk, dat snap ik best. Maar ik houd van oude worst.