Kolommetje: Kabbelen

De oppas Ingrid Huigen en de aan haar toevertrouwde Katinka Koopman, zomaar op een woensdagmiddag in de Jan van Ghelcenstraat. Ik vond het toen al een sereen beeld, en nu ik er een tijdje naar kijk vertelt hij me weer heel veel over die tijd.

Over hoe de vitrage was afgeschaft in woningen en er na de golf aan macramé dit soort draperingen in zwang kwamen. Rechts nog net de rugleuning van een zwaar houten stoel, links de voor die decennia zo kenmerkende massieve tafel met tegels erop. Onverwoestbaar meubilair. En de houten wandrekken in de hoek, door iedereen aangeschaft en uiteindelijk dichtgebouwd met allerlei spullen. De stereoinstallatie in componenten, de cd was al gewoon geworden, ook al bestond die vinding als voor iedereen haalbare geluidsdrager nog maar een paar jaar in 1994. Veel grote planten overal, bossen bloemen, het was een gemoedelijke inrichting toen. Dat is nu wel anders: strak en leeg en makkelijk bij te houden is de norm.

De twee zelfbewuste vrouwen op de foto zijn volkomen vertrouwd met elkaar, open en rustig kijken ze naar de lens. Het is kalm weer buiten. Ik hoefde niets te regisseren, alleen maar te registreren dat ze zich in die ruimte veilig, op hun plek en zeker voelden. Ingrid draagt een bescheiden tatoeage op de arm, indertijd was dat nog een teken van een zekere rebellie. Nu kan het niet wild genoeg en uitgebreid genoeg zijn om te bewijzen dat je bij de grootste gemene deler hoort.

Je wordt benieuwd hoe het ze is vergaan beiden. Zijn ze elkaar blijven zien? En hoe lang kennen ze elkaar u al? Want het leven leidt je langs wonderlijke paden die soms diepe kuilen vertonen, opdoemend achter bochten die je evenmin verwacht. Maar er zijn momenten, zoals op deze foto, dat alles even rustig kabbelt. Helaas, ze komen alleen voor wanneer je jong bent. En je beseft het niet.