Kolommetje: Hannah Lokenberg

Het zou het vogelkooitje met de molen erop worden. Hannah Lokenberg wees een van de honderden oude voorwerpen aan dat mocht worden gebruikt om in 1995 de expositie in het streekmuseum zou te sieren. Er verscheen een boekje voorafgaand aan die expositie van foto’s, waarin ik ook een gesprek met haar afdrukte. Het huis aan de St. Walburgstraat is onlangs verkocht aan de Tielse broers Van Herwijnen, ik ben er haast zeker van dat ze het historisch karakter van het pand zullen respecteren. Maar zoals het was toen Hannah er woonde wordt het natuurlijk nooit meer.

Hanna Lokenberg, toen 55, woonde met haar echtgenoot Herman in het zeventiende-eeuwse pand. Het huis was één grote verzameling van gebruikskunst, antiek, kitsch en oude muziekinstrumenten, Ze woonden er op dat moment al vijftien jaar, oorspronkelijk kwamen ze uit Haarlem en daar hadden ze voor hun verzameling geen plaats meer. Ze vertelde: ”We hebben die spullen om ons heen omdat we ze mooi vinden, en de sfeer brengen die we nodig hebben. Natuurlijk is het ook een soort bewaren, maar ze hebben allemaal een geschiedenis, het interieur ziet er leuk uit en we gebruiken ze gewoon. In de lantaarns branden we kaarsjes of een olielampje. De tulbandvormen gebruik ik om te bakken, de Chinese schotels komen op tafel als de hele familie op bezoek is. Vaak bak ik bij gelegenheden twee taarten: één voor het mooi om neer te zetten en één voor de eet. De pâtévormen gebruik ik ook, dan geef ik de inhoud als cadeautje.

Dit pand is in de oorlog postkantoor geweest, kijk maar naar het plafond in de keuken, daar kun je nog zien waar de afscheiding van de loketten heeft gezeten. We zijn heus niet constant op zoek naar spullen, maar Herman komt nogal eens ergens, we keken op rommelmarkten en we krijgen ook tips. En soms staat iets moois gewoon bij de Hema. Het is natuurlijk wel veel schoonhouden, maar dat zit er nu eenmaal in. Veel dingen waarmee ik decoreer maak ik zelf, net zoals ik mijn kleding zelf maak. En ik doe het voor mijn kinderen, het thuis zijn dat er staat, de moeder zijn die er altijd is. Soms vinden mensen me wat vreemd, ik doe met geen enkel clubje mee. Ik woon hier op mijn eigen manier, doe mijn eigen dingen in mijn eigen tempo. Ik ben niet de vrouw van iemand, ik ben mijn eigen vrouw.”