Kolommetje: Kijkcijferkanon

Je kwam nog eens ergens, wanneer je bij de krant werkte. Vooral de klussen op het water waren mooi. Indertijd was er bij het nieuwsblad De Gecombineerde in Geldermalsen jaarlijks gelegenheid met een inspectieboot van het Lingeschap een heel eind mee te varen. Het kantoor stond op de hoek in de Koppelsedijk, de schipper woonde in het uiterwaardje er tegenover, en daar lag ook het inspectieschip. Brood mee en varen maar. Een dag lang, in de hoop dat je met iets zou terugkomen dat niet hetzelfde verhaal als een jaar eerder was.

Je had in die tijd ook, opa vertelt, een soort plattelandspolitie, die we Rijkspolitie noemden. Het leek me altijd een iets creatievere tak van politieman zijn dan de gewone dienders in gemeenten. Ze deden allerlei spannende dingen met boten of paarden en in Geldermalsen had je er een paar die parachute sprongen.

In Tiel bezocht ik zo een keer de boot waarmee op de Waal werd gevaren, en die diender, ernstig, toegewijd, vertelde me over hun werk, de controles en ook de droeve momenten die ze meemaakten. Want de rivier neemt wel eens een leven. Aan boord een opvallende rust, niets meer dan nodig is voor varen op de grote rivier, geen computer te zien, alles in een opschrijfboekje en op formulieren. De politiepet alleen al is nu een voorwerp dat we niet meer kennen. De platte pet, heette die. Het zien ervan droeg bij aan respect voor de drager. Kom daar nog maar eens om.

En beveiligers zijn vaak zelf helemaal niet veilig. Iedereen heeft een eigen mening, iedereen weet het beter dan de ander. Dat wordt komende maand nog wat, wanneer het fruitcorso weer door de straten gaat. Een paar straten weliswaar nog maar, maar je mag er niet zomaar meer op. In een poging deze decennia oude Tielse traditie te redden gaat de organiserende stichting weer entree heffen. Gelukkig op een slimmere manier dan 25 jaar geleden, toen een beroep van een aanwonende op het recht ongehinderd bij zijn woning te mogen komen, ertoe leidde dat het hele corso gratis werd. De brave man, een eerzaam musicus, werd door het Tielse publiek voor lelijker dingen uitgemaakt dan een verrotte aardappel. Dat weekeinde sliep hij even niet thuis. Dezer dagen krijgen de inwoners die binnen het parcours vallen een polsbandje om bij hun huis te komen. Ik krijg een kassa voor de deur, maar dit jaar geen wagens meer.

Het is maar de vraag of het corso het redt. Ik mag er niet te negatief over doen, want enkele van mijn beste vrienden geloven er hevig in. Je moet aardig blijven. Dus ik wens ze alle geluk van de wereld en mooi weer, elk jaar weer. Maar dan spreek ik naderhand bestuursleden en hoor ik dat het steeds vaker kantje boord is. Gelukkig hebben we een flinke burgervader, die de publicitaire waarde van het corso voor zijn stad inziet. Dus is er telkens wel wat geld beschikbaar, altijd nog goedkoper zo de stad te promoten dan advertentieruimte te kopen. Naar verluidt zendt Omroep Gelderland het spektakel dit jaar direct uit. Ben reuze benieuwd of de fruitshow een kijkcijferkanon wordt. En valt de belangstelling tegen, dan hebben we in elk geval de foto’s nog.