Kolommetje: Treingedicht

En dan dwarrelt ineens een uitnodiging voor een feestje op te deurmat. Van een goede bekende, waarmee ik een tijd lang het bestuur vormde van de inmiddels ter ziele gegane winkel Bio2Go op het station. Tiel is niet zo dol op iets gezonds voor een treinreis. Maar de band bleef en we spraken elkaar nog wel eens. Jan en zijn Maureen blijken jaarlijks een bijeenkomst met muziek en poëzie op te zetten in theater De Bolle Kater, een voormalige gymzaal achter de Grotebrugse Grintweg. Al zeven jaar achtereen, voor vrienden en familie. Heerlijke middag gehad, mensen van allerlei pluimage en leeftijd kwamen bijeen, brachten taart en versnaperingen mee en luisterden naar het gebodene. Gedichten, liedjes, verhalen, kwinkslagen soms. En het mocht ook best even foutgaan. Dan begon de optredende gewoon even opnieuw, of hij vertelde dat het gewoon de eerste keer was dit voor publiek te doen. Mooi voor de kinderen die erbij zijn, ze zien dat je door proberen en nog eens doen tot iets komt. De werkelijkheid van tv en telefoon is niet de werkelijkheid. Wie wilde kon wat doen, ik hield me wijselijk stil en genoot. Het is niet vaak dat je mensen zichzelf ziet zijn, in een eerlijke dialoog met hun publiek. Zoiets tref je in de beroepswereld niet meer, of in de lokale politiek. Daar heeft alles een tweede doel, minimaal.

Jan vertelde me hoe hij zijn Maureen ontmoet heeft: hij reist graag per trein voor zijn werk, zij is net zo’n reizigster. Hij woonde in Haarlem, zij in Tiel. Jan zag haar in de trein tussen Amsterdam en Utrecht en schreef gauw een gedicht voor haar. Onderaan stond heel klein zijn telefoonnummer. Zij was verbaasd, en voor ze iets kon zeggen was hij al de trein uitgespurt. Verlegen.

Later vond ze het briefje en reageerde: of hij iedereen gedichten gaf in de trein? Natuurlijk niet, maar wel graag aan vrouwen met wie hij eens koffie wil gaan drinken. Dat geschiedde en de rest is bekend, mag ik aannemen: ze zijn getrouwd. Romantiek bestaat nog, net als bijzondere menselijke verhalen. En dit verhaal wilde ik u niet onthouden. Zo mooi, op de dag dat we de vorst achter ons hebben gelaten.