Kolommetje: Waardevol

Door Walter Post op zaterdag 27 januari 2018, geplaatst in Opinie.

TIEL  Arnold stond zijn leven lang al op de markt met degelijke kleding, ondergoed, sokken. Toen ik hem fotografeerde hadden we al kennisgemaakt, we spraken elkaar regelmatig wanneer ik over de markt wandelde in de middagpauze bij de krant. In de Weerstraat hadden hij en zijn vrouw ook een winkeltje, ze woonden erboven. Je kon er overalls kopen, en geitenwollen sokken, ondergoed, maar vooral niets wat echt modieus was.

Arnold reisde de streek af met zijn bus, die hij stalde in een garage onderaan de Tolhuiswal. Je kreeg het gekochte mee in pakpapier, want dat had hij nu eenmaal altijd zo gedaan. Plastic kostte meer en ik vermoed dat zijn marges erg klein waren. Arnold was al op leeftijd, maar dacht geen moment aan stoppen. Alhoewel, toen het eens vroor dat het kraakte zag ik dat ook hij zich afvroeg wat hij in hemelsnaam nog aan het doen was. Maar ik vermoed dat hij een gewoontedier was, dat thuiszitten hem zou vervelen en hij dus gewoon nog iets te doen moest hebben. We hadden vrolijke gesprekken over de onvermijdelijkheid van dingen die op je levenspad komen. Arnold was een man met veel levenservaring, ik had veel aan zijn uitspraken. Temeer daar hij net als ik vasthield aan gewoonten.

Ik vroeg en vraag me wel eens af wat dat toch voor een karaktertrek is. Veel van de mensen die ik ken zijn erg op gezelschap gesteld, gaan graag nieuwe dingen aan en stappen haast argeloos en blij door het leven. Mensen die vasthouden aan dingen die ze kennen hebben dat niet, maar tegelijkertijd hebben ze er ook geen last van. Zolang ze af en toe maar iemand spreken is het ze prima. Ik heb wel eens uitgerekend hoeveel duizenden mensen ik in mijn krantentijd heb gesproken, van hoeveel ik er hun verhaal heb aangehoord. Het loopt in de tienduizenden. Niets om trots op te zijn hoor, maar voor mij verklaart het wel waarom ik niet zo’n uitgaand type ben geworden, dat tegelijkertijd makkelijk contact legt en het snel over dingen kan hebben die niet echt oppervlakkig zijn. Want wie me kent, weet dat ik me snel blootgeef zodra ik de gesprekspartner vertrouw. Dat had Arnold ook, en wie een geestverwant ontmoet licht altijd even op. We mochten elkaar meteen. Dat bleef overigens, ook toen Arnold was overleden. Zijn weduwe had een tijdlang last van een onregelmatig bezorgde krant. Dus ging ik in de middagpauze even naar haar woning om de krant te brengen. Oude vriendschappen zijn waardevol en verplichtend, ook al is een van de twee partijen er niet meer.