Zeldzaamheidswaarde COLUMN

Door Walter Post op woensdag 28 oktober 2015, geplaatst in Opinie, Historie.

Mensen die je goed kent wil je niet kwijt. Toch vertrekken ze soms zomaar, heel verdrietig is dat. Vooral voor de familie, natuurlijk, maar het raakt jou als vriend of collega ook.

Als er iets is waar ik niet goed in ben, dan is het afscheid nemen. In welke vorm dan ook. Zwaaien bij de trein maakt me al sentimenteel. Ik zwaai liever blij naar iemand die juist is aangekomen.
Het zal wel zijn omdat ik een nogal beperkte kring van vrienden en familie heb. Daar wil je niemand van kwijt, ze hebben zeldzaamheidswaarde. Daarnaast is er een netwerk van mensen die ik beroepsmatig ken en veelal ook erg mag. Gek genoeg juist omdat je weinig persoonlijks met ze deelt, alleen een klein aspect van ze kent. Daarin zijn ze heel goed, bedreven, of van betekenis voor de samenleving, vul het maar in. Ook hen koester ik. Het zijn er overigens beduidend meer dan mijn persoonlijke kring groot is.

Toch neem je af en toe van iemand afscheid. Ze vertrekken naar een andere streek, vinden nieuw werk, of gaan gewoon dood. Dat verdriet me steeds zeer. Want het voelt alsof er een stukje van jezelf mee vertrekt. Een van mijn bezigheden bij de krant was het schrijven van necrologieën, en ik merk dat dat de laatste tijd steeds vaker gebeurt. Ik schrijf die stukjes omdat ik na dertig jaar de meeste van die mensen heb gekend, ze heb meegemaakt en hun belang voor de gemeenschap een beetje kan beschrijven. Het verschil is nu, dat ik vroeger oudere collega’s vroeg om details of wapenfeiten. Zij immers hadden met die mensen gewerkt.

Mijn voorbeeld, Huub van Heiningen, lepelde de gegevens vaak makkelijk op. Nu ben ik inmiddels zelf vaak de bron. Dat maakt me een beetje ongemakkelijk, want veilig zo’n stukje maken als vroeger is er niet meer bij. Je beschrijft beetje bij beetje ook je eigen geschiedenis. En dat is een soort van afscheid nemen die naar mijn smaak wat al te snel dichtbij komt.