Terugblik 2022: Ans Roefs brak haar been!

Beter een goede buur dan een verre vriend

Ans Roefs was sinds begin september door een val en botbreuken bedlegerig geworden. Van veel kanten kwam er hulp. Een groot aantal kwam recent bijeen zodat Ans haar waardering kon uitspreken.

Het jaar begon rustig voor Ans, net als voor iedereen, omdat er weer een lockdown was door corona. Niks voor haar, ze is gewoonlijk altijd erg druk in de weer als vrijwilligster voor allerlei organisaties. Men doet zelden tevergeefs een beroep op de actieve Ans, ze kijkt terug op 2022, dit werd onder andere voor haar het jaar van: ‘zo ge doet, zo ge ontmoet’.

Grote wens
“Gelukkig duurde die laatste lockdown niet zo lang, ik begon in januari met de cursus kunstgeschiedenis door Peter Schipper in het Stroomhuis in Neerijnen. Een grote onvervulde wens. In februari heb ik me aangesloten bij het vertellerscollectief van Humints. Dan interviewen kinderen van scholen oudere mensen over hun levenservaring, daar maken ze een boekje van en dat moeten ze presenteren. Het gaat allemaal telefonisch, ik kan ze vertellen over klassieke muziek en keuzes maken. Op latere leeftijd had ik een carriereswitch, ik werd beroepsmolenaar”, aldus Ans die dat werk nog altijd als vrijwilliger verricht. “Ik had daarvoor wel deels betaalde baan vaarwel gezegd, ik ben gestopt met het Oranje Servicepunt van de Gemeente Tiel, maar functioneerde niet naar mijn zin.

Kloosterleven
“In maart ben ik eindelijk de cursus Tielologie gaan doen, dat wilde ik ook al heel lang. En ik zat ook op het stembureau voor de verkiezingen. In het voorjaar had ik eindelijk een afscheidsfeestje van de examencommissie van de Hollandse Molen. Ik was in 2021 daar al uitgestapt maar toen kon er geen aandacht aan besteed worden door corona. In april heb ik voor het eerst in een klooster geslapen, in Berne, één nacht maar hoor, ook weer zo iets wat ik altijd al graag wilde, ik heb meegedaan met het echte kloosterleven, ik ga zeker nog een keer terug.” In mei was mijn broer 36 jaar getrouwd en gaf hij een feestje, dat was heel bijzonder want hij heeft een Niet Aangeboren Hersen Beschadiging door een val opgelopen en dit was de eerste keer dat we weer met z’n allen bij elkaar waren.”

Corona
Ans was ook suppoost bij de tentoonstelling “Alles Kwijt” over de wederopbouw van Tiel na de Tweede Wereldoorlog, ze is lid van de werkgroep ‘Beeld & Geluid’ van de Oudheidkamer en vrijwilliger bij de Neeltje Jantje, de Tielse Waalschokker. “In augustus ben ik een weekend met de oldtimerlub naar de Eiffel geweest, ik was blij dat alles weer op gang kwam, maar toen kreeg ik zelf corona! Voor de eerste keer.” Ans moest vijf dagen binnen blijven, maar was na vijf dagen nog niet klachtenvrij. Op advies van de huisarts bleef ze nog vijf dagen binnen. Na tien dagen mocht ze weer naar buiten. Dat was 3 september 2022 en die dag zal ze niet snel vergeten.

Verbandbeen
Ans gleed 3 september van een taluud naar beneden. “Toen ik stil zat stond mijn linkervoet overdwars onder mijn been, ik ben met de ambulance afgevoerd en bleek mijn scheenbeen, kuitbeen en enkel gebroken te hebben. Er zitten nu platen, schroeven en bouten in. Ik heb al mijn afspraken en activiteiten weer af moeten zeggen. Ik ging weer terug naar niks doen, net als tijdens corona.” Er kwamen meteen al twee van haar buren naar het ziekenhuis om haar bij te staan, Ans woont namelijk alleen. “En die namen meteen actie, twee stellen buren hebben alles bij de thuiszorgwinkel geregeld en mijn huis opnieuw ingericht, zodat ik met mijn ingepakt been naar huis toe kon.” De eerste avond thuis was er meteen een praktisch probleem want Ans kon het licht niet uitdoen. “Mijn buren hebben een afstandbediening voor mij gekocht waarmee ik vanuit mijn bed de lichten aan en uit kon doen!”

Maaltijden
“Ik mocht eigenlijk in het ziekenhuis blijven tot er een plaats in een revalidatiecentrum vrij was, ‘niks daarvan’ zeiden mijn buren, ‘je komt gewoon naar huis’, Zij zorgden ervoor dat ik thuis kon blijven.” En zo kwam het dat ze vanaf 6 september 2022 in een aangepast bed in haar woonkamer voor het raam lag! Maar daar bleef het niet bij. “Al drie maanden lang word ik door de hele buurt verwend met maaltijden. Het lukt me nog niet lang bij de aanrecht te staan, maar er wordt fantastisch voor me gezorgd. Buurkinderen komen een bakje brengen en zelfs de moeder van mijn buurvrouw kookte voor mij. Alles gebeurde zo spontaan, soms kreeg ik vier maaltijden op een dag en de andere dag niets, maar dat was niet erg want dan had ik voorraadje in mijn diepvries.”

Verjaardag
In september vierde ze haar 69ste verjaardag. “Ik wilde daar niks aan doen, maar dat wilden mijn vrienden en buren niets van weten, ze hebben alles voor mij geregeld en ik vierde mijn verjaardag op bed! Mijn buren rijden zelfs af en toe een rondje met mijn auto zodat die niet te lang stil staat.” Natuurlijk kreeg Ans wel zorg aan huis. “69 jaar en nog nooit fysiotherapie gehad! Eerst kwamen ze thuis en nu train ik met apparaten bij hen. Dat was wel weer een probleem want dat is in Buren. Ik dacht dat ik veel eerder auto kon rijden, maar dat kan nog steeds niet. De tijden bij de fysio zijn zo ingedeeld dat ik op de heenweg met een fysiotherapeute uit Tiel mee kan rijden, de terugweg haalt de buurman mij, of de buurman brengt mij en dan rijd ik mee terug met de therapeute die in Tiel woont.” Haar thuiszorg is een fantastisch team van hulpverleners. “Ze zijn hun gewicht in goud waard, zo geduldig. Ze komen iedere ochtend, maar in de avond dan komt de buurvrouw langs om mijn steunkous uit te doen, daar hoeven ze dan niet voor te komen. In het voorjaar ga ik voor het thuishulp-team een uitje regelen naar Molen de Prins in Buren, als bedankje, ik ben daar nog vrijwilliger.” Maar Ans gaf meer bedankjes, onlangs nodigde ze al haar buren uit voor de koffie. “Met bokkepootjes, van die koekjes en die noemde ik ‘brokkepootjes’. Alle buren kregen een verpakking merci-chocolade van haar.”

Terugblik
Het was duidelijk een bijzonder jaar voor Ans. “Ik heb in november mijn zeilbootje verkocht. “Flip” heette die. Ik zeildeweinig en bovendien is in juni mijn zeilmaatje en goede vriend Ferdinand overleden. Hij is 11 juni, op zijn verjaardag, uitgestrooid over de Waal, met de Neeltje Jantje. Een bijzonder moment, ik heb toen echt nog meer respect voor mijn collega-vrijwilligers van de Tielse Waalschokker gekregen! Voor ik het vergeet, in november heb ik, op krukken, een gastles gegeven over de molen en molenaar zijn. Aan de kinderen van Petje af Tiel. Zij hadden een week eerder de molen in Buren bezocht. Samen met mijn collega Molenaar Marien, hij haalde mij en bracht me ook weer thuis. We hadden meel en een weegschaal meegenomen, de kinderen mochten pannenkoekmeel van de molen zelf afwegen. Het was erg leuk!”

Zo zie je maar, ‘zo ge doet, zo ge ontmoet’. En ‘een goede buur is beter dan een verre vriend’. Fijn dat dit nog bestaat.