Ambitieus Astylos Tiel begint aan inhaalrace

Door Aad Nekeman Op dec 13, 2018

Alle nieuw aangelegde faciliteiten voelen goed voor atletiekvereniging

Charles de Laet (voorzitter) en Ineke Burger (secr) kijken samen naar een training

De avond is koud. Maar het ´lawaai´ dat de sporters van Astylos maken klatert lekker op – het is vooral veel jeugd en het klinkt goed bij de Tielse atletiekvereniging Astylos daar ´rechts van TEC…´ En dat ´goed´ gaat op voor alles dat daar bij die club de laatste jaren is uitgebroed en uitgevoerd, met niet te vergeten veel steun van de gemeente en de Gelderse Sportfederatie.

Het gespecialiseerde bedrijf Van Kessel uit Buren voerde tussen 8 oktober en 20 november, een ijltemo, alle verbteringen uit. ´Wat gaan we doen? is in 2013 tegen elkaar gezegd, vertelt binnen in de eenvoudige kantine voorzitter Charles de Laet (54). Ja, die hebben ze dus ook – een kantine. Wát hebben ze eigenlijk niet. Als je een uurtje luistert naar Charles, (secretaris) Ineke Burger (52) en jeugdtrainer de 26-jarige Marc de Rijcke, en je moet wat ze zeggen met een paar woorden vatten, dan is dat: de club is volwassen geworden. En dat dan wat betreft de accommodatie, de faciliteiten, dat wat ze de sporter kunnen bieden. Want volwassen – dat wat er meestal onder wordt volstaan – waren ze natuurlijk altijd al wel.

jeugdtrainer Marc de Rijcke

Een prachtige kunstgrasbaan van 400 meter ligt er nu. Heel ander spul, beter spul, dan met ´die korrels´ op veel voetbal- en hockeyvelden. Geen ´lange´ grassprieten meer. Op dat kunstgras ligt een laagje zand. Zelfs wie er geen verstand van heeft en er met zijn voeten overheen schuift, zal begrijpen dat je hier hard op kunt gaan. Aan de overkant van de baan liggen een paar flinke hopen zwarte aarde. ´Dat wordt een soort hindernisbaan, want: de sporters, en dan vooral de jeugd, wil variatie. ´Bootcamp is het woord er voor. Heuveltjes, daar houden ze van. En klimrekken.´ Nog een ander modewoord is er: mudrun. Niet dat ze dat bij Astylos gaan doen, maar het is wel in zwang. Spectaculaire foto´s van dat gevecht tegen de modder staan vaak in de krant.

In 2013 – toen Charles er overigens nog niet bij was – zeiden ze bij de club dus ´Wat gaan we doen? We moeten een moderne club worden en de sporters van alles bieden. We hebben er met velen hard voor moeten werken´, zegt Charles, terugkijkend. De Gelderse Sportfederatie verleende dankbare informatie. ´Ze brachten advies uit over wat we hier – nog meer – konden doen. Zo wendden wij ons op hun voorspraak tot de scholen en de wijken. Dat was en is ook een streven. De stad betrekken bij wat we doen. Tiel liep niet zo voorop, dat wisten gemeente en sportfederatie wel. Ook financieel wilden ze ons daarom steunen. Ja, de achterstand inhalen´. Een ´open club´ zijn, weer wat anders. ´Is heel belangrijk, zorgen dat sportverenigingen ook open staan voor mensen met bijvoorbeeld een blijvende beperking. We hebben een groepje met autistische kinderen. Die komen op woensdagmiddag. Als je een open club bent, dan heb je allerlei kleine groepjes. Er zijn twee slechtziende leden. Ze hebben een buddy met wie ze lopen terwijl ze verbonden zijn met een koordje. We noemen het run blind.´

´De grasbaan was verouderd, er waren teveel lange pollen op en kuilen in. Het middenveld – voor het speerwerpen, kogelstoten en verspringen – was verzakt. De gemeente wilde meewerken en stelde geld beschikbaar. De rest hebben we zelf gespaard zoals met de actie vrienden van Astylos´. Het krachthonk was te klein en stelde verder ook niet veel voor. Dat is nu een mooi krachthonk in een apart gebouwtje. Met douches en een toilet, zoals het hoort maar er jarenlang niet was.

Ook nog niet zo oud is de ´wandelgroep´ waar 25 mensen lid van zijn. ´Het is momenteel erg populair. Hoe snel die gaan? Zeven a acht kilometer´. Tijdens ons gesprek vallen er een paar stoom afblazend de kantine binnen. Echt langzaam schijnt dat niet gegaan te zijn… Tegelijk komt ook Ineke Burger, de secretaris, binnen. Is er zo te zien en horen ook hard tegenaan gegaan. Rood hoofd, blazend maar dat van haar was natuurlijk geen wandeltempo. Altijd al was ze een enthousiaste hardloopster, zegt ze, al achttien jaar is ze lid van Astylos. ´Op de basisschool al enthousiast. Probeerde altijd wel die jongens er uit te lopen´. ´Ze is het sporthart van onze vereniging´, prijst Charles haar.

Ze hebben 225 tot 250 leden. Niet slecht maar het zijn er weleens meer dan vierhonderd geweest. ´We hopen en verwachten ook wel enige groei te gaan merken´, denkt Charles.

Het is zo dat als je gaat benoemen welke faciliteiten er zijn, dat je er dan een paar vergeet want er is zóveel bijgekomen. Charles:´Vergeet de nieuwe led-verlichting niet´. Goed dat hij het zegt.