Elstars overtreft zichzelf met Titanic

TIEL Je gaat naar de Elstars om Tiel een keer uit volle borst te horen zingen. Om een muziektheatervoorstelling van eigen bodem mee te maken, al is die dan gebaseerd op een al langer bestaande musical van Maury Yeslo. Vandaag en morgen speelt het gezelschap nogmaals, voor een uitverkochte Agnietenhof. Dat hadden best nog eens twee avonden kunnen zijn, als je het mij vraagt.

Deze week precies is het honderdzeven jaar geleden dat de Titanic zonk voor de kust van Newfoundland. De Elstars maken van die gebeurtenis een voorstelling die in de wijde omgeving zijn weerga niet kent. Nooit geweten dat je zoveel muzikaal invoelend talent op één plek bijelkaar kunt krijgen. Niet alleen de dik tachtig spelers op het toneel van Agnietenhof, waaronder ook kinderen, maar er zit een hele grote ploeg mensen omheen die ziel en zaligheid storten in decors, kostuums, grime, repeteren, publiciteit en sponsorwerving. Want dat zal wel nodig zijn , de voorstelling ziet er weer uitermate verzorgd uit, de authenticiteit van begin 20ste eeuw straalt er vanaf, en dat helpt zeker in de beleving.

In de regie van Bas Groenenberg komt een wat dun verhaal werkelijk tot leven. Zijn interpretatie van het materiaal oogt levendig, licht en vol kleine details bij spelers die even niet aan het woord zijn. En ook de verstaanbaarheid van iedereen is heel goed, en noodzakelijk, want je wilt toch kunnen volgen waar de personages mee bezig zijn. Zoals gebruikelijk in het musicalgenre moet je hier niet zijn voor diepgaande karakterontwikkeling of diepzinnige overpeinzingen. Het is amusement, dus de effecten zijn spectaculair (hulde aan de techniek, decormakers en professionals van het theater) en de emoties van een voor de hand liggende soort. Maar in een juiste dramaturgische behandeling kan het wat met je doen, ook al ben je nog zo oplettend bezig met hóe alles in elkaar steekt. Dat overkwam mij tijdens een fraai vormgegeven en dito gechoreografeerde scene waarin de passagiers derde klasse hun eigen feestje vieren, neergezet als contrast tegenover een gestileerd en van etiquette doordrenkt samenzijn van de superrijken in de eerste klasse. Het was ook het enige moment waarop het orkest zweeg, de Iers aandoende dansmuziek werd ter plekke op het toneel gespeeld. Het gaf de dansers duidelijk vleugels, het enthousiasme, maar ook kunde, was meeslepend, ik kon niet stilzitten en pinkte een traantje weg over zoveel levensvreugde (ja, ik ben een beetje sentimenteel aangelegd). Het orkest stak meteen erna weer van wal en bleef onverdroten, urenlang, melodieën weven die niet meteen de simpelste zijn. Onder leiding van Hans van Bergen werd een fraaie gebonden klank bereikt, die met je ogen dicht zó uit een dansfilm uit de jaren vijftig kon komen.

Hulde dus. Natuurlijk zijn er een paar details die niet helemaal kloppen, maar het is flauw daar bij zo’n geheel op in te gaan. Elstars beschikt vooral over heel goed stemmenmateriaal, en gek genoeg zijn de goede solisten meteen ook de beste acteurs in deze musical, die ons laat zien dat je met toewijding en liefde voor theater tot uitermate mooie belevenissen voor een publiek kunt komen. Wat vooral uit alles spreekt is het gevoel dat ze het sámen doen. En dat maakt de wereld weer een beetje beter.