COLUMN Feestkees

Door Walter Post op zondag 6 december 2015, geplaatst in Openbare ruimte.

Het is altijd een mooi moment wanneer Kees, een van de twee feestkezen en zoon van de oorspronkelijke Rooie Kees -leg ik allemaal meteen wel uit- zijn staken tussen de klinkers van de Groenmarkt in Tiel slaat en er touwen tussen spant.
Want dan komen de kerstbomen. Voor mij altijd een veelzeggend moment in het jaar. Het geeft me het gevoel dat er iets klaar is, dat er een werkje af is. Je blijft tenslotte Montessorikind, ook al raak je op een leeftijd die je vroeger wel als die van een oude man betitelde.
Maar dat terzijde, de nonnen hebben wel meer goede dingen met me gedaan. Zaken waar ik, als groot liefhebber van allerlei opknapwerkjes in en om huis, veel profijt van heb. Zo kan ik sinds de kleuterschool feilloos de lengte van blauwe en cyclaamkleurige staven schatten, blind raamwerkjes met veters rijgen en er een mooie strik op knopen of uit het hoofd zeggen of een klokje hoger of lager klinkt dan het vorige. Zo weet ik zonder te kijken wat ik uit mijn handen heb laten vallen, puur op de klank.
Maar ik zou het over de eindtijd hebben, van het jaar bedoel ik. De bouwmarkten verkopen allang kerstbomen, maar de bomen van Kees op de Groenmarkt zijn een ijkpunt voor me. Dit jaar staan ze er wel een beetje gek bij trouwens, het is veel te mooi weer. Een kerstboomkoopman moet kleumen, elke avond voorzichtig wat tenen en vingers ontdooien wanneer hij thuis is gekomen. Maar dit jaar is dat er niet bij. Een buitje af en toe, daar kun je voor schuilen. In mijn tuin staat nog een appelboom vol in blad, je weet niet wat je ziet. Of toch wel, het is vandaag 5 december en een sinterklaasmaan door appelstruweel te zien is ook al apart.
Kerstbomenman Kees is een vrolijke kerel. Meer dan dat zelfs, hij is zo gezellig dat hij met zijn neef Kees samen een zangduo heeft. Kees, de kerstbomenkees, heeft me ooit een cd’tje van zijn zanginspanningen gegeven. Interessant materiaal, maar ik heb er verder weinig mee gedaan. Het is niet helemaal mijn genre. Maar voor mij is hij een feestkees, net als zijn vader, Rode Kees van het Zoelense Pad dat was. In de zomer verkocht hij kersen vanuit een kraam in de familiebogerd. Dat was feest. En in de winter stond hij midden in Tiel met zijn bomen. Menigmaal trok ik, met een spar op het zadel en het stuur van mijn fiets, vanaf die plek in de donkerte van een winteravond naar huis. Herinnering die beklijft.