COLUMN Voor- en achteruit

Door Walter Post op maandag 28 december 2015, geplaatst in Historie.

Het is een traditioneel jaareinde voor onze familie, klein als die is. We hechten wel aan wat tradities, het is hartwarmend met elkaar belevenissen te delen. Je weet dat het de momenten zijn waarop herinneringen worden geboren. Steeds vaker merk ik dat het gevoel me bekruipt dat dit wel eens een herinnering zou kunnen worden die me later dierbaar zal zijn. Gek eigenlijk, je leeft in het nu, zou je zeggen. Om je dan met een herinnering in de toekomst bezig te houden, is wonderlijk. In elk geval maakt het dat je je momenten met dierbaren heel intens beleeft. Heb ik eigenlijk nooit gedaan, het zal de leeftijd wel zijn. 

Dus gaan we door, want nu nog ben je fit en beweeglijk genoeg om bijvoorbeeld een hele dag slenteren in de hoofdstad vol te houden. Inclusief een zenuwslopend bezoek aan ’s lands grootste warenhuis. De beste verdediging in dat gebouw is je maar af te sluiten van je omgeving en je te concentreren op het niet kwijkraken van je gezelschap. Want dat overkomt je snel.De stad zelf is natuurlijk mooi in de wintertijd, al ligt er geen laagje sneeuw zoals het vorig jaar toen we er waren. De kade aan een gracht die Israels zo treffend wist te schilderen vanuit zijn woning, ligt er nog, maar het ontbrekende romantisch laagje sneeuw maakt het toch meer een gewoon plein. Het schilderij zelf ken ik goed: het hangt in het kantoor van bouwbedrijf Van Kessel in Geldermalsen, de eigenaar vond het indertijd treffend weergeven hoe hij zijn bezigheden zag. Want het stelt die kade voor met erop, aan de grachtzijde, wat figuren die een handkar voortbewegen. Ervoor staat de koopman, die deze Geldermalsenaar als zichzelf zag: hij trekt de kar. Maar zonder zijn hulp krijgt hij die wagen niet in beweging: je hebt een team van familie en personeel nodig om je zaak in beweging te houden. Overal waar je kijkt in die stad, zie je plekjes waar belangrijke dingen zijn gebeurd, historische momenten zijn beleefd. Dat moet heerlijk zijn voor wie daar woont en thuis is. Dat hebben we in Tiel eigenlijk niet. Al kan ik nog feilloos aanwijzen waar op het Plein in een winternacht het ontzielde lijk van een jongeman werd aangetroffen. Of de plek waar verzetsmensen in de oorlog een aanslag pleegden op de Ortskommandant. De Betuwe is wat grote historische gebeurtenissen betreft rustiger dan de grote stad. En dat bevalt me best eigenlijk. Op menselijk terrein belevenissen hebben is me druk zat. Laten we er een menselijk, veilig jaar van maken mensen. Aan mij zal het niet liggen.