Kunstwerk ‘Meisje met poes’ aan de Laan van Westroijen gemaakt door Carla Daalderop in 1981
Carla Daalderop (1928-2015) uit Tiel kreeg zes kinderen, had een man met een drukke baan en was keramiste. In de ouderdom kwam er meer en meer een stilte om haar heen, zoals ze dat beschreef. Ze genoot alle dagen.
Een levensverhaal heeft iedereen. Compleet met een visie op het bestaan. Elk verhaal gaat ook over mensen, zeker in het rivierengebied. Wat beweegt iemand het leven te leven dat hij leidt? Hoe kijkt hij of zij daar nu naar en had het anders gekund?
‘Van nature ben ik optimistisch, dat zit in mijn genen. Maar als ik naar mijn kleinkind van (ten tijde van het gesprek) zes maanden kijk en bedenk in wat voor wereld ze terecht komt, moet ik wel eens even wat wegslikken. Je ziet wat er verandert aan de wereld en dat is niet altijd even mooi. Maar verder heeft het ouder worden heel mooie kanten. Het leven heeft nog veel goeds in zich. Ik heb reuma, van top tot teen, ik bén soms pijn. Door die pijn te accepteren, me niet te verzetten, kom ik ook dichterbij wie ik ben. Je ervaart tegelijkertijd een gelatenheid en het stelt je ook open voor wat erop je weg komt. Dat is tegenwoordig niet zo veel meer, ik heb steeds minder de behoefte erop uit te gaan. Alles wat je doet hoort bij een periode in je leven. Ik werkte ooit een jaar in Zwitserland bij een mevrouw die van keramiek spiegellijsten maakte. Vanaf toen was ik keramiste, terwijl ik op de kunstacademie in Arnhem illustratief tekenen had gedaan. Samen met een vriendin ging ik eind jaren veertig liftend naar Rome, ik heb in Engeland gezeten. Je dacht er niet aan dat dat eigenlijk toch ook keuzes waren, dingen leken je te overkomen. Pas achteraf zie je de momenten waarop je links of rechtsaf had kunnen gaan.”
“Maar nu geniet ik van wat ik kan en heb, ik e-mail bijvoorbeeld, prachtige uitvinding! Omgaan met mensen en bezoek blijven fijn en heel inspirerend. Vooral met je kinderen. Maar verder is het meer en meer alsof er niets meer hoeft, alsof ik met de buitenwereld minder en minder te maken heb, terwijl de binnenwereld steeds belangrijker wordt. Om je heen mis je ook steeds meer mensen, je streept ze als het ware door in je adresboekje. Mijn man Hein zei altijd tegen me ‘jij hoeft alleen maar te zijn’, waarmee hij bedoelde dat hij voor mij koos om wie ik ben. Ik heb hem heel lang gemist. Misschien is de tevredenheid die ik nu voel wel waar we allemaal naar streven, zo’n staat van zijn. Pas sinds kort ben ik me van deze ontwikkeling in mezelf bewust. Zo geeft het leven je steeds weer nieuwe kijkjes in jezelf, en in anderen.”
Voormalige woning aan de Julianalaan met kunst in de tuinmuur en rond de voordeur.
2003 Erepenning van de stad Tiel voor Carla Daalderop
2011 Carla Daalderop met ontwerpen van fruitcorso wagens
Kunstwerk “Ik ben de ware wijnstok’ van Carla Daalderop. In 1959 geplaatst op de voormalige PC Koningin Wilhelminaschool nu de Prins Willem Alexander school aan de Cambier van Nootenlaan / Schullstraat
Poster gemaakt door Carla Daalderop tbv behoud van flora en fauna van de Elzenpasch. Gemaakt 10 februari 1973 en uitgegeven door de commissie tot behoud van Natuurgebieden.
Reacties zijn gesloten.