Tiel is aan het begin van de jaren tachtig druk met twee ontvangsten van Noord-Ierse jongeren. Een katholiek en een protestant gaan een dag of veertien in een Tiels gastgezin wonen. Om wat meer van elkaar te leren kennen. Van de jongens en meisjes tussen de 12 en 18 valt me op dat ze zoveel roken, hoe jong ze ook zijn. Als roker let je daar op…
Jan Rabbinge was al die jaren voorzitter van de Stichting Hulp Noord-Ierland. Hier in beeld als vrijwilliger van de Boekenlegger, waarvan de opbrengst voor een project in Tanzania is.
In Noord-Ierland leek het in de jaren daarop volgend wat beter te gaan tussen de katholieke en protestantse bevolkingsgroep. ´Helaas laaien van tot tot tijd de onlusten weer op´, zegt Jan Rabbinge (73) die al die jaren voorzitter was van de Stichting Hulp-Noord Ierland. Hij deed het naast zijn werk als directeur van de Stichting Welzijn Ouderen. ´Je kunt ook niet verwachten dat het ineens perfect gaat tussen die katholieken en protestanten´.
Wat je je het eerst van die ontvangsten herinnert, zijn de gekke anekdotes. Er mocht gelachen worden. Het waren wel Íeren. Wat kónden ze drinken. Nee, niet de jongeren, hun begeleiders. Die hadden duidelijk al langer geoefend. En de volgende morgen op tijd weer op en ´fit, dat was knap van ze.
Onafwendbaar dringt zich de anekdote van een taalverwarring op die tot boze reacties bij de Ieren leidde. Op een dag waren ze op sjouw in de stad en verbaasden zich over een stuk of wat rond kuierende honden. Op het gras rond de Maartenskerk waren er nog meer. Ook een stel eenden kroop uit de gracht. Enkele Ierse jongens verbaasden zich over al die eenden en honden. ´At home we eat those dogs´, zeiden ze, althans dat verstond een Tielse journalist. (´Thuis eten we die honden op´.) Arme kerel die journalist. Hij was vergeten dat de woorden voor eend (duck) en hond (dog) in de uitspraak heel veel op elkaar lijken, zeker als het wat knauwend uitgesproken wordt. Wat waren die Ieren woest over het krantenartikel. Ze eisten een rectificatie en die kregen ze ook. In Noord-Ierland schoten mensen elkaar dan weleens overhoop, maar honden eten …never nooit. ´We zijn geen barbaren´, wreef een meisje de journalist op diens kantoor nog eens flink in.
Jan Rabbinge zegt dat de actie nogal stilletjes ophield te bestaan. ´We zijn zo ver ik weet niet opgeheven. Ja, dan zal ik ook nog wel voorzitter zijn´. In Utrecht was ooit het landelijke kantoor van de actie. Is ook voorbij. Maar in feite is het zo dat hoe minder nieuws over Noord-Ierland, des te beter het is. Om een hoekje kijken hoe het met die jongelui van toen nu is zou wel mooi zijn. In 1985 vijftien jaar, dan nu een jaar of vijftig.
Reacties zijn gesloten.