Liefdadigheid

Door Walter Post op zondag 15 november 2015, geplaatst in Kunst & cultuur.

Ik ben voorzien van een groene bus, een identiteitskaart en een glimlach. Het heeft even geduurd, maar nu heb ik me toch laten overhalen. Ik doe mee aan een liefdadigheidsactiviteit. Gruwelijk woord, maar het is de juiste benaming. Sterker nog: ik doe mee aan twee van die dingen. Alhoewel ik me er vermoedelijk bij een van de twee uit kan redden.
Soms moet je wel meedoen, je kunt het de enthousiasteling die je vraagt iets bij te dragen gewoon niet weigeren. Collectanten vinden aan onze deur altijd een gewillige donateur. Maakt niet uit waarvoor, als het maar geen mensen zijn die kaarten voor een goed doel verkopen of de Heer komen brengen. Qua geloof ben ik al jaren merkvast. Dus nee, dankuwel.
Sinds mijn vijftiende ben ik lid van Natuurmonumenten. Ik heb iets met grond waar niets op is gebouwd en waar je nog van je af kunt kijken. In Nederland lukt dat op nog maar weinig plaatsen en waar dat wel kan, is deze club er verantwoordelijk voor. Dus ik zei voor de eerste keer in mijn leven ja tegen ze. Deze maand kwam ik bij u langs, voorzien van een groene bus waarvoor ik heb moeten tekenen, een identiteitskaart en een beetje schaapachtige glimlach. Vragen om wat dan ook gaat me slecht af, tenzij het werk betreft. We zien wel.
Gerrit, de bode van het gemeentehuis van Geldermalsen, heeft me ook vorig jaar gestrikt. Ik moet een liefdadigheidsschilderij maken. Hij was er zo van overtuigd dat ik mee zou doen dat ik die aardige man niet kon weerstaan. Maar ik denk dat hij in het werk zelf teleurgesteld zal zijn. Tekenen kan ik niet, het zal dus een conceptueel werk moeten worden, Gerrit. En dat wil niemand aan de muur. Gelukkig, voor mij en voor hen…