Een lintje in Tiel in 2020: Corry Schimmel

Door Marjon de Lange Op okt 4, 2020

‘Niet zomaar een pleegmoeder’

In onze serie ‘een lintje in Tiel in 2020’ deze keer mevrouw Corry Schimmel, die samen met haar echtgenoot over een periode van ruim 30 jaar meer dan 10 pleegkinderen opgevoed heeft. Een groot deel van deze pleegkinderen is minder- tot zwakbegaafd. Verder is zij al 25 vrijwilliger op basisschool de Cambier, waar zij ook geruime tijd actief was in de ouderraad.

“Eigenlijk begon het 52 jaar geleden al, meteen na ons trouwen”, vertelt Corry (73), “we namen kinderen in huis voor weekendopvang en vakantiekinderen, bijvoorbeeld uit Duitsland, voor zes weken, die het thuis niet zo goed hadden.” Samen met haar man, Melis (74), kreeg ze zelf vier biologische kinderen. Twee zoons en twee dochters. Eén van haar dochtertjes overleed op 12-jarige leeftijd aan een ernstige hartafwijking. Hun huis stond open voor kinderen die het minder goed troffen in het leven, Corry en Melis namen negen (!!) kinderen met een beperking langdurig onder hun hoede, daarnaast waren ze ook actief in kortdurende en crisisopvang.

Vakantie
Zeven van deze kinderen kregen zelfs hun achternaam! Dat het ‘echt’ hun kinderen waren en nog zijn blijkt wel uit het feit dat het echtpaar met alle kinderen contact gehouden heeft, ondanks dat de meesten inmiddels uitgevlogen zijn. Ze wonen zelfstandig, sommigen begeleid of in een woonproject. Seba van 22 woont nog thuis, ze heet inmiddels ook Schimmel en was acht toen ze bij hen kwam. Twee jaar geleden vierde het echtpaar hun 50-jarige bruiloft in het bijzijn van alle kinderen! Eén grote familie. De meeste kinderen gaan met de kerst nog altijd een week met Melis en Corry op vakantie en in de zomervakantie ook.

Samen
“Na trouwen heb ik eigenlijk alleen nog vrijwilligerswerk gedaan”, vertelt Corry, “ik wilde altijd thuis zijn voor alle kinderen.” De pleegkinderen kwamen vaak uit problematische gezinssituaties, ze maakte schreinende gevallen mee. Voordat ze naar Tiel verhuisde woonde ze onder andere in Houten waar ze 12 jaar als vrijwilliger bij Vluchtelingwerk actief geweest is. “Ik begeleide toen mensen uit Vietnam, ook heel fijn om te doen.” Melis is ook actief voor Vluchtelingwerk in Tiel. Hoewel Corry het lintje kreeg benadrukt ze dat het eigenlijk ook voor Melis is. Want ze deden het echt samen. Melis stelt bescheiden dat Corry het meeste deed, omdat hij was werken. “Het was iets van ons hele gezin”, stelt Corry. “Zonder elkaar was het niet mogelijk geweest, onze biologische kinderen hebben zelfs vast laten leggen dat zij onze pleegkinderen in huis nemen als ons wat zou gebeuren en onze oudste zoon (nu 41) doet zelf ook aan pleegouderzorg.”

De Cambier
Door haar bijzondere kinderen kwam ze in contact met brede zorgschool de Cambier, voor speciaal onderwijs. Daar is ze nu al weer 25 jaar vrijwilliger. Vier dagen in de week, vroeger twee hele en twee halve dagen, ze doet het nu rustiger aan, maar werkt er nog altijd vier halve dagen. Ze geeft bijvoorbeeld kookles aan leerlingen van 12 tot 19 jaar van de VSO (Voortgezet Speciaal Onderwijs). Ook helpt ze woensdagochtend bij de ouderenochtend voor mensen uit de buurt van de school. De leerlingen bakken dan koekjes en serveren die aan de gasten met koffie. Daarna moeten ze afrekenen met een kassa en aldoende vaardigheden opdoen. Een deel van de aanvraag voor haar welverdiende lintje kwam dan ook bij de Cambier vandaan, maar de directeur van de pleegouderorganisatie, haar oudste pleegzoon en de broer van haar man zorgden voor de andere zijde van de aanvraag.

Die vrijdagmorgen
En toen kwam dat ene telefoontje. Totaal onverwacht, want zoals zo vele vrijwilligers vind Corry wat zij doet ‘heel gewoon’. Ook haar man wist van niets. Dochter Seba zat wel in het complot. “Het was vrijdagochtend, we waren gewoon thuis en onze hulp, Gerdien, was er ook”, vertelt Corry. “De telefoon ging, Seba nam op, ze riep meteen dat Gerdien moest komen, dat vond ik wel vreemd, maar Gerdien wist er dus ook van bleek later, daarna kreeg ik de telefoon, het was de burgemeester, ik was sprakeloos!”. Maar dat was niet de enige verrassing die Corry die dag kreeg, even later stonden een aantal van haar kinderen op de stoep met gebak en gebaksbordjes. “Door corona konden we geen bezoek ontvangen, gelukkig was het mooi weer, we hebben achter in de tuin gezeten met koffie en gebak. Seba vertelde dat ze de burgemeester twee keer aan de telefoon had, ik ging namelijk die ochtend even boodschappen doen, Seba kon me natuurlijk niet tegen houden, dan was het opgevallen. De burgemeester moest later terugbellen!”

Film
Achteraf wisten heel veel mensen dat Corry een lintje zou krijgen. Corona belette hen haar in het zonnetje te zetten. Haar kinderen hadden daar echter wel wat op bedacht. “De kinderen hadden een film gemaakt waarin iedereen mij feliciteerde. Die kreeg ik ook die vrijdag. Mijn hele omgeving heeft het geheim goed voor ons bewaard! Het was erg leuk, op de film zei iemand: Corry, je hart is nog groter dan je lijf, nou dan moet ik dus wel een flink hart hebben!” zegt ze lachend.

Afleiding
Ondanks hun gevorderde leeftijd denken Corry en Melis er niet aan om met hun goede werk te stoppen. “Geen denken aan”, stelt Melis. “Zeker nu in Coronatijd is het juist een mooie afleiding. Door onze leeftijd doen we nu geen langdurige opvang meer, maar nog wel crisisopvang en pleegzorg waarbij de kinderen één jaar blijven. Op dit moment hebben we een meisje van zes en van acht hier in huis.” Corry vult hem aan: “We krijgen er nog steeds energie van hoor, we hebben eigenlijk nooit iets anders gedaan. We houden het waarschijnlijk ook vol, gewoon omdat er altijd kinderen over de vloer geweest zijn, we zijn nog lang niet uitgeblust. Het is prettig om gericht bezig te zijn, je signaleert bijvoorbeeld ook problemen en zo.”

Jomanda
Melis kreeg dan wel zelf geen lintje, hij mocht het wel opspelden bij zijn Corry. In het bijzijn van hun twee biologische zoons en dochter en een pleegdochter. Door de corona-regels mochten er maar vijf gasten mee om de onderscheiding in ontvangst te nemen. Het was moeilijk kiezen maar de oudste pleegzoon en de broer van Melis konden echt niet vanwege hun werk. “In zijn toespraak zei de burgemeester toen nog dat ik wel eens ‘Jomanda’ genoemd wordt. Ik heb waarschijnlijk een goede intuitie, ik zie altijd alles. Mijn oudste pleegzoon irriteerde zich daar soms aan en zei dan ‘Jomanda weet het weer hoor!’ Dat had hij de burgemeester verteld!” Melis vult lachend aan dat zijn vrouw inderdaad altijd alles door heeft. Maar dat ze een lintje kreeg niet!