Streekjournalisten

Door Walter Post op donderdag 13 augustus 2015, geplaatst in Openbare ruimte.

TIEL Streekjournalistiek wordt wel eens gezien als werken voor het sufferdje. Maar het vak heeft wel degelijk een ‘hoger’ doel: je brengt erkenning voor wat inwoners van het gebied doen voor hun omgeving. En dat bedoel ik zonder ironie of plechtig doen.

Dat realiseerde ik me onlangs toen ik op bezoek was bij vrijwilligers die een mooie speeltuin in stand hielden. In dit beroep raak je hoe ouder jue wordt, steeds meer vergroeid met je bureaustoel. Maar op een zomerse dag naar een mooie speeltuin trekken, daar met aardige en enthousiaste mensen spreken en daar dan een fraai stuk over produceren, is waar het om gaat wanneer je bij een lokale krant werkt. Want wie zich inspant voor zijn buurt of dorp is daar erg mee bezig, vergadert, zorgt voor inzamelen van geld voor onderhoud en aanschf van materialen, kortom besteedt een belangrijk deel van zijn tijd aan vrijwilligerwerk. In Tiel is de club die zich inzet voor de begraafplaats Ter Navolging bijvoorbeeld ook zo’n gezelschap. Volhardend zijn de trouwe vrijwilligers al een aantal jaren bezig de begraafplaats te behouden. Hij is nu in onderhoud aan hen overgedragen en er mag zelfs weer worden begraven. Als eerste kwam daar dit voorjaar makelaar Jan Dolron te liggen, als altijd had hij een goede neus voor de mooiste locatie. In juni werd er als erste een gedenksteen geplaats voor de vorig najaar overleden Tielse kunstenaar Coen Kaayk. De lijst is nog veel langer te maken.

Waar het om gaat is dat dit soort kleine gebeurtenissen een keer in de krant komen. Of met een fotootje op een website als deze. Niet omdat die mensen beroemd willen zijn, maar als een kleine blijk van erkenning en waardering voor het werk dat ze verrichten ten bate van ons allemaal. Want speeltuinverenigingen, sportclubs of de leiding van de Vakantiespelweek die komende week weer begint, vormen kernen van beschaving, menselijkheid en begrip voor de omgeving. En dat is in een sterk individualistische samenleving zonder veel morele leidraad, waarin we nu leven nooit genoeg aanwezig.

Dat is waar de lokale journalistiek ook voor dient. Niet alleen om overheidsbestuurders of ondernemers de maat te nemen dan wel de protesten tegen hun handelen op te tekenen. Niet alleen om de georkestreerde jubelverhalen die dagelijks op redacties worden afgeschoten door enorme teams aan communicatieprofessionals te filteren en van overbodig struikgewas te ontdoen. Maar ook om het kleine in de maatschappij af en toe te belichten, om te laten zien dat we op kleine schaal nog niet in zo’n rampzalige omgeving wonen als je aan de borreltafel wel  eens hoort