Einde verhaal

Door Walter Post op zaterdag 10 oktober 2015, geplaatst in Historie. Ouderen arriveren bij het Oosthonk.

TIEL ‘Ach, ik betrap mezelf erop dat ik de laatste tijd wat ijdeler word, ik ga steeds vaker zeggen dat ik 87 ben. Want net als jij zeggen mensen dan vaak: maar daar ziet u helemaal niet naar uit!”

Nou was dat nog waar ook, maar het is tekenend voor de milde humor en soms wat wereldvreemde kijk op het sociaal verkeer die je in contacten met de zeer sterken wel hoort. In dit geval was het de vader van een kennis van ons, een kunstenares die in Wassenaar samen met haar zus een expositie opende in de molen van het dorp. Die staat vlak naast de oude school, aan een rustiek pleintje waarvan de prijs van de huizen eraan voor ons Betuwnaren ongetwijfeld astronomisch zal lijken.

We waren er zaterdag even, oude vrienden moet je bijhouden en zij is zelf ook altijd attent. Misschien kent u haar nog? Monica de Jong, een jaar of twintig geleden heel actief in het kunstenaarswereldje van de gemeente Neerijnen. De oude heer die ik sprak, haar vader,  was als altijd een charmante kers op de taart van het weerzien. En dat hij niet precies meer wist waar hij me van kende, deerde me in het geheel niet. Je zult op zo’n vriendelijke en vrolijke manier oud worden… ik teken ervoor.

Hij zat in het stadium van een beetje vergeten. Menigeen in onze kennissenkring vergeet wel meer, tot aan de dag en de plaats van bevinden aan toe. Verdrietig, vooral voor de kinderen en kleinkinderen. Maar er is niet te ontsnappen aan die grote wisser van de harde schijf. Je mag hopen dat je persoonlijkheid gewoon heel blijft. Dat je dan niet precies meer weet welke dag het is, dat is overkomelijk. Je geniet en reageert tenminste nog op een manier die je familie van je kent.
Droeviger is het, mensen helemaal te zien veranderen wanneer de slopershamer hun hersenpan bereikt. Je grote sterke vader verwordt tot een angstige jongen, je moeder slaapt eigenlijk alleen nog maar de hele dag, dat soort veranderingen. Inslapen en niet meer wakker worden is dan genade, zou ik zeggen.
Met oude mensen kun je lachen. Ik heb er altijd veel schik mee, al kunnen ze best serieus zijn hoor. Dat merkt de conservator van het streekmuseum in Tiel, Peter Schipper, regelmatig. Tweewekelijks gaat hij naar het verhalencafé in Tiel-Oost en bevraagt daar de senioren. Want zij weten nog hoe werken in de oude fabrieken was, hoe je de fiets daar moest opbergen of waar toch al die mooie bijnamen voor Tielenaren vandaan komen. Hij is slim, want die verhalen nemen ze allemaal mee straks.