Elstars glanzend door twintig jaar muziektheater

Door Walter Post Op nov 24, 2019

Het zit hem in de kleine dingen, een model van de Titanic dat plechtig van hand tot hand gaat, aangedragen door een jongetje. Het zit hem in die soort van subtiliteiten die een voorstelling van Elstars Muziek Theater doen uitstijgen boven ‘gewoon’ verenigingswerk. Zaterdag vierden de Elstars hun twintigjarig bestaan.

Het werd een feestje, met twee voorstellingen, een matinee en avondoptreden. Heel slim werd al aan het begin van de voorstelling in Agnietenhof de illusie dat je heel veel anecdotes zou gaan horen, teniet gedaan.

Maar gaandeweg de voorstelling van bijna twee uur muziek, dans (en maar weinig tekst) kreeg je als toeschouwer tóch een goed idee van waar Elstars toe in staat is en de afgelopen twintig jaar was. Met de voorstelling Titanic van dit voorjaar nog vers in de herinnering was de verrassing weer groot. En de emotie altijd direct om de hoek.

Elstars is een verzameling talenten, van zangers en spelers tot musici, maar ook decorbouwers (hulde voor de oplossing tijdens dit jubileumfeest door houten blokken steeds zo te stapelen dat er steeds andere motieven of sferen -en podia- werden gevormd), kleding- en grimeerleden, fondsenwervers, publiciteitsvrijwilligers en bestuur. En niet te vergeten de muzikale leiding, die een luidruchtige koorscene kan doen overgaan in een knaap van een klassiek koor, compleet met een verdienstelijk kamermuziekensemble, zoals in de Cantique de Racine van Fauré. Wat een zoete klank, hoe romig.

Voor de pauze is de voorstelling iets meer een concertante opvoering, het materiaal dateert dan ook van wat langer geleden. Hier is te merken dat Elstars ooit begon als gezelschap dat graag operette wilde zingen. Maar de aankleding, hoe kleurig de sjaals en wikkelrokken, hoe inventief de als decor meegedragen maisstengels, is weer typisch Elstars. Bovenal is te horen welk fijn stemmenmateriaal de groep heeft. De soli zijn van indrukwekkend tot aangenaam. En ja, gezien de locatie en de positie van de dirigent hier loopt het koor een enkele keer wat voor de muziek uit, maar iedereen eindigt tegelijk, en daar gaat het toch om.

Deel twee toont wat meer aandacht voor het showaspect. En zoals het een goed musicalensemble betaamt, wordt meteen de toon gezet wanneer wordt begonnen met het hele gezelschap in rode kleding, inclusief de dirigent. De stemming van Phantom Of The Opera staat er onmiddellijk, terwijl je wéét dat het allemaal illusie is. The phantom is in your mind, wordt er gezongen. Hoe toepasselijk.

Wat niet wil zeggen dat deze hechte groep spelers wegkijkt van de realiteit. Er is niet zonder reden gekozen voor een indringende versie van Romeo en Julius, het lied uit de musical Foxtrot van Annie M.G. Schmidt, dat de hoop uitspreekt dat paren van gelijke sekse ooit beter worden geaccepteerd, en zeker in het wat stereotiepe musicalgenre, waar het altijd maar gaat om jongen-meisje en oh-la-la. Waarna, zonder met de ogen te knipperen de groep de aandacht grijpt met een feestelijk dertiger-jaren-nummer, om dan in emoties terug te schakelen naar het waarschuwende ’Dansen op de vulkaan’ als verwijzing naar het onheil dat ons mensen boven het hoofd hangt maar waar we te weinig aandacht aan besteden.

En verder? Je kunt blijven loftuiten, maar het moet gezegd: de nummers zijn vaak niet eenvoudig om te zingen, te dansen én er de juiste groepsbewegingen en stil spel bij uit te voeren. Je moet er echt op letten om het te zien, maar de groep van dik vijftig mensen beweegt als één en staat plots in een falanx, of twee cirkels. Niemand staat te niksen, op elk detail is gelet. Het ensemble beschikt over het vermogen gradaties in luidheid aan te brengen. Ook zonder elektronische bijstand is iedereen te volgen, het concept van een begeleiding door (uitstekende) pianeurs en een slagwerker doet het wonderwel. In de kleine zaal van Agnietenhof is de afstand tot de spelers minimaal, waardoor je in de beweging en de muziek wordt gezogen. Om de grappige kwinkslagen, de rauwe emotie, de fijne bewegingen en de aangename keus van nummers (hoe slim die aan elkaar worden geregen, dat getuigt van inzicht in dramaturgie) verdienen Elstars alle lof. Maar vooral is het fijn te zien dat de spelers even een ander worden op hun moment in de spots. Want dat is de reden die je boven alles uit ziet komen: we willen zingen, dansen en dat laten zien. Niet voor niets heet de komende productie Curtains en het voorproefje dat Elstars daarvan nu al kon geven heette Showpeople.

We zijn de toekomst van de Elstars, spraken de jonkies (in een groep die duidelijk generaties in zich heeft) in een van de zeldzame stukjes dialoog. Nu er al voor 2021 een reservering voor Agnietenhof staat, wil ik die voorstelling zéker ook meemaken.

Een beeldverslag: