Oude Bekenden 29: Michel Lafaille, de ware romanticus

Met de berk rechts van het midden de woning van Lafaille aan de Gallencamp.

Hoe dingen toch veranderen. Michel Lafaille (1951) wilde tien jaar geleden nog wel eens een evenement regisseren of theateradvies verstrekken.

Dat doet de in Antwerpen geboren Belg niet meer. Wat niet wil zeggen dat hij nooit meer de deur uit komt. Hij maakt boeken en leeft met en in het groen, waar hij elke dag verslag van doet op zijn facebookpagina. Het zijn kleine beschouwingen, zijn opmerkingsgave is groot. Kleuren, straten, een enkele vogel. Komend seizoen, wind en corona dienende, begeleidt hij tuinenreizen naar Italië. Want tuinen, geordende natuur,hebben zijn voorkeur, zo lijkt het. Die hij meteen combineert met beschouwingen over wat hij onderweg op zijn wandelingen tegenkomt. Over de kunst van het wandelen en kunst ín het wandelen publiceerde hij vorig jaar nog een boek. En in 2018 een beschouwende verhandeling in boekvorm over waarom we toch zo graag in tuinen zijn. Of komen, want elk moment van benadering van groene ruimten wordt onder de loep gelegd. Als ik het goed heb, is er nu zelfs een roman op komst. Dat belooft wat, want hij gaf al veel eerder kleine boekjes uit waarin je adembenemend sterke lees- en kijkmomenten kon beleven.

Zijn voorgeschiedenis is divers, Lafaille is een van de meest begaafde metteurs en scène die ik ken, hij is eigenlijk dramaturg en studeerde in Brussel. In de jaren zeventig van de vorige eeuw was hij nauw betrokken bij de theatervoorstellingen van Herman van Veen, die hij ook begeleidde op diens Engelse avontuur, begin jaren tachtig. Zacht wordt nog steeds (maar steeds minder vaak) gemonkeld dat hij de uitvinder zou zijn van het figuurtje Alfred Jodocus Kwak, al zal die ontstaansgeschiedenis wel in nevelen gehuld blijven. (aanvulling: onjuiste bewering)  Lafaille leidde bovendien enkele jaren Harlekijn International, de buitenlanddivisie van het productiebedrijf van Herman van Veen, gevestigd in Hamburg.

1987 Sara & Leendert

Maar niets duurt voor altijd. Laat in de jaren tachtig werd Lafaille wereldberoemd in Tiel met zijn theaterregieën van stukken als Sarah en Leendert en Het Danslokaal. De muziek was van dat andere Tielse fenomeen, John van Buren, en de stukken leidden tot een bloeiperiode van het muziektheater in de streek. We plukken er nu nóg de vruchten van: Elstars zet die traditie op luisterrijke wijze voort.

Na die theaterstukken volgde een serie zondagse talkshows in Agnietenhof, het was de tijd dat er nog iets kon in dat gebouw, dat eigenlijk van ons allemaal was. Tijdens die voorstellingen kreeg Lafaille de Ochtense vertelle Hannes van den Hatert zelfs zover om, gestoken in een kerstmannenpak, de volgende tekst te zingen: ‘jingle bells, jingel bells, alles gaat op stoom. Behalve dan in Dodewaard daar doen ze ’t met atoom’.

Sinds Lafaille eind 1997 de opleiding voor tuin- en landschapsontwerper aan de Hogeschool Larenstein in Velp afrondde, heeft hij zich vooral op dat terrein gemanifesteerd. Tot de schrijverij hem te pakken kreeg. Hij ontwierp dus tuinen, stukken openbaar groen in Tiel, werd bestuurslid van de Nederlandse Vereniging van Tuin- en Landschapsarchitecten. Daaruit vloeide weer werk voort, want Lafaille heeft een scherpe zakelijke neus. Hij gaf lezingen, schreef voor tijdschriften en leverde bijdragen aan boeken.

Er kwam fotografie bij, en lesgeven in kijken: het stelen van een moment met een foto is vooral een kwestie van goed kunnen waarnemen. Als adviseur was hij op landelijke schaal bezig, hij was projectleider bij de Triënnale Apeldoorn, organiseerde thematentoonstellingen in de Tuinen van Appeltern en was rond 2008 betrokken bij de realisatie van kunstzinnige plannen voor de westelijke entree van Tiel. Hij nam het initiatief tot de fraaie aankleding van onder meer de rotondes in de Nieuwe Tielseweg

Michel Lafaille bij de stadsentree die hij kort daarvoor middels landschapsarchitectuur een geheel nieuw aanzien had vormgegeven. De aanpak wordt door de buurt nog steeds zeer gewaardeerd.
Sinds de activiteiten van de stichting Kunstentree waar Lafaille bestuurslid en ontwerper was, hebben de rotondes in de Nieuwe Tielseweg kunstzinnige uitingen gekregen. Hier bij het Lingecollege, waar met steun van de corporatie SCW belangrijke plaatsen in de stad een eigen vlagje van verzinkt staal kregen.

In al zijn werk is een acute waarneming van schoonheid leidend. Maar ook de wens die emotie vast te leggen of hergenietbaar te maken, zodat je de herinnering aan de momenten waarop je die schoonheid herkent, kunt terughalen. Lafaille is voor mij een ware romanticus.

Het stadsbestuur in 2008, midden burgemeester Steven de Vreeze, rechts wethouder Willem Gradisen. Michel Lafaille overhandigt de plannen voor de kunstentree.

Reacties zijn gesloten.

Geverifieerd door MonsterInsights