‘We are all together now, to get into the power” waren de eerste woorden van het lied waarmee Joke Damman tussen 1990 en 1999 in de voormalige veilinghallen in Tiel haar bijeenkomsten begon. Het was een wat weeïg lied, door Joke zelf ooit gezongen in een nepdecor, maar wel uitgebracht als videoclip voor haar fans. Want Joke Damman (1948), Jomanda was haar artiestennaam, wist van wanten waar het om commercie ging.
Ook al beweerde ze steevast er niet rijk van te worden, met 40.000 bezoekers per maand draaide ze een miljoenenomzet. Er reden op sommige dagen zelfs extra treinen voor de goedgelovigen. Ze begon er in Tiel mee in 1991, in mei 1999 was de laatste bijeenkomst, ook wel healing genoemd. Nog weer tien jaar later ontstond er ophef: ze zou een artieste medisch advies hebben gegeven, waarop die vrouw reguliere geneeswijzen had afgezworen en overleed. Heel rellend Nederland viel over haar heen, haar naam was voorgoed besmet.
In haar gloriedagen, zo rond 1994, woonde ze op de op de bovenverdieping. Vanuit die woning liep ze naar haar werkvertrek met uitzicht over de veilinghal. Vanaf een bordes schreed ze dan de trap af, naar het podium. Maar de laatste jaren kwam er een beetje de klad in. En nu herinnert alleen het hemelsblauw op de daklijsten nog aan haar succes. Gek gnoeg zijn er mensen die haar niet zijn vergeten. In Nederland was Jomanda niet te betrappen op overdreven uiterlijk vertoon. Ze was oprecht ervan overtuigd dat ze bovenmenselijke krachten kon doorgeven.
Haar woning was eenvoudig ingericht, ze vertelde me at sommige meubels zeker twintig jaar oud waren. Ze doorkruiste het land in een oude BMW en maakte op mensen die haar kenden en regelmatig spraken niet de indruk op gewin uit te zijn. Ook de fiscus meldde zich, waarop de inkomsten uit de healings werden gescheiden en er een fatsoenlijker administratie werd opgezet. Die ligt nu in het regionaal archief, ik heb hem er persoonlijk afgeleverd toen ze stopte.
Jomanda was een artieste, ze begon in Brabant met een showballetschool en was in zekere zin alleen uit op applaus. Ze was het middelpunt van haar bijeenkomsten en haar opmerkingen en constateringen werden door de bezoekers klakkeloos geloofd. Prominent stond in verschillende vertrekken het portret van haar vader. Later zou ze beneden gaan wonen, in wat ooit kantoor was en later kinderopvang. Maar toen waren zij en haar echtgenoot Jacques Onderwater, oud-journalist bij Privé en zakelijk leider van de operatie Jomanda, al uit elkaar gegaan. Uiteindelijk vertrok ze naar het oude klooster in Ravensbos nabij Valkenburg, waar ze met haar nieuwe vriend Paul van Loon, hij is al overleden, ook healings hield. Ook in het dorpshuis van Kerk-Avezaath hield ze nog bijeenkomsten, trouw bezocht door een handvol volgers. Maar na de ophef van 2009 verliet ze Nederland en streek neer nabij Vancouver, waar ze nog moet wonen, naar verluidt in wankele gezondheid. Maar ze leeft voort in Nederland: er is nog steeds een fanpagina op Facebook, die wekelijks aanvullingen krijgt. En er doen geluidsopnamen de ronde, zodat je voor de luidspreker water kunt zetten dat dan wordt ingestraald. Net als vroeger het medium zelf deed.
Reacties zijn gesloten.